ჩვენს საუკუნეში პროდუქტის ერთი სიტყვით დახასიათება რომ შეიძლებოდეს, ბევრს ასოციაცია “სწრაფთან” გაუჩნდებოდა. თანამედროვე ადამიანების ჰიპერტროფირებულმა მოთხოვნილებამ, დრო დაზოგონ, სწრაფი კვების რესტორნები, ჩქარი ინტერნეტი, ტრანსპორტი ყველაზე მოთხოვნადი გახადა. როცა შეგიძლია, გქონდეს ყველაფერი დღეს, არ დაიცდი ხვალამდე – ასეთია იდეა, რომელიც თანამედროვე ცხოვრების მთავარ მაქსიმად იქცა. ამან კი გავლენა ყველაფერზე, მათ შორის, მოდის ინდუსტრიაზეც მოახდინა.
ის, რაც ახლახან მილანის მოდის კვირეულზე ვიხილეთ, მაღაზიებში მხოლოდ ექვსი თვის შემდეგ აღმოჩნდება. თუმცა ეს არ არის მიზეზი იმისთვის, რომ საკუთარ თავს მოდურ სამოსზე უარი ასეთი ხანგრძლივი დროით უთხრათ – გამოსავალი იოლად მოიძებნება ზარას, ტოპშოპის, H&M-ის მაღაზიათა ქსელებში. მათი დიზაინერები ხომ მომხმარებელს იმის ასლს ძალიან მალე სთავაზობენ (თანაც შეუდარებლად დაბალ ფასში), რაც ცნობილმა მოდის სახლებმა პოდიუმზე წარმოადგინეს. მაგალითისთვის, დაიან ფონ ფურსტენბერგის დიზაინის ნივთი Forever 21-ის მაღაზიაში რამდენიმე ათეულ (და არა ათას!) დოლარად შეიძლება ნახოთ. target corp. კი სულ რაღაც 35 დოლარად შემოგთავაზებთ ჩანთას, როგორის ყიდვაც პროენცა შულერთან ორი ათას დოლარამდე დაგიჯდებოდათ. ეს ინტელექტუალური საკუთრების უფლების დარღვევას ჰგავს, თუმცა სწრაფი მოდის გამყიდველებს ეს ბრალდება დიდად არ აღელვებთ. მთავარი მომხმარებლის სურვილია, ეს უკანასკნელი კი მას ბევრი მოდური სამოსის შეძენას კარნახობს. ამის შეთავაზება საშუალოსტატისტიკური მყიდველისთვის მხოლოდ სწრაფი მოდის შემქმნელებს შეუძლიათ.
