ტიანოუდან რაჯასტანამდე

მინიშნებები, პოეტური ასიმეტრიულობა, სამურაების ესთეტიკა, ტაკასი იოსიმაცუს სიმფონიები და რაც მთავარია, იაპონელების დამოკიდებულება სილამაზის მიმართ - ეს იმ ფაქტორების არასრული ჩამონათვალია, რომლებიც ყოველთვის აღვიძებდნენ ჩემში ამომავალი მზის ქვეყნის მონახულების სურვილს. გახდე ამ ყველაფრის ნაწილი - ეს უკვე სხვა თემაა.

ევროპელებისთვის აქაური ფილოსოფია, რომელიც ინდივიდუალიზმს გაურბის და დამოუკიდებელი პიროვნების კონცეფციას მეტნაკლებად უარყოფს, რთულად მისაღები მგონია. ამიტომ, იაპონიაში "მოგზაურობა" მოკლე ხნით გადავწყვიტე. მოგზაურობის შემდეგ ხომ ის დამღლელი რუტინული პროცესი, რომელსაც ყოველდღე გავურბივართ, უფრო მსუბუქად ასატანი ხდება. ამიტომ, ყოყმანისთვის მიზეზი არ არსებობდა და ჩემი არჩევანიც შორეულ აღმოსავლეთზე შეჩერდა.

პროფესია: თავისუფალი - ნიკოლა გესკიერი

ორიოდე წლის წინ, როდესაც ეკითხებოდნენ, რას გააკეთებდა ათი წლის შემდეგ, ამბობდა, რომ საკუთარი თავი ისევ და ისევ Balenciaga-ში წარმოედგინა. ბრენდის კრეატიული დირექტორი არ გამორიცხავდა იმასაც, რომ შეიძლებოდა მხოლოდ ამით აღარ ყოფილიყო დაკავებული. "წარმოდგენა არ მაქვს, რას გავაკეთებდი ჩემი საკუთარი კოლექციისთვის, თუ ერთ დღეს მის შექმნას გადავწყვეტდი. Balenciaga-ში იმდენს ვდებ, რომ თუ დღეს ოთახში ჩამკეტავთ და მეტყვით, "მოდი, სცადე ნიკოლა გესკიერის პროექტის გაკეთება" არაფერი გამომივა."

როგორც ჩანს, ნიკოლა გესკიერმა მაინც გადაწყვიტა საკუთარი თავი Balenciaga-ს აღარ მიუძღვნას. სულ რამდენიმე დღის წინ, საკმაოდ ხანგრძლივი (თხუთმეტი წლის) მუშაობის შემდეგ, მან უარი თქვა საკუთარ პოზიციაზე. მიზეზები, რომელთა გამოც გესკიერმა ასეთი ნაბიჯი გადადგა, ოფიციალურად ცნობილი არ არის, თუმცა კულუარებში ამბობენ, რომ გადაწყვეტილება ნაჩქარევად მიღებული არ ყოფილა და ამაზე დიზაინერი ბოლო ერთი წლის განმავლობაში ფიქრობდა. შესაძლო მიზეზად კი სახელდება როგორც ფინანსური საკითხები, ასევე ბრენდის ხელმძღვანელობის სტრატეგია, მისი პროექტების უფრო მეტად კომერციალიზაციასთან დაკავშირებით. არავინ გამორიცხავს იმას, რომ PPR-თან თანამშრომლობის გაწყვეტა არა სამუდამო, არამედ დროებითი იყოს, მაგრამ რეალობა ერთია - Balenciaga ნიკოლა გესკიერის გარეშე დარჩა, დიზაინერის, რომელიც წლების წინ ბრენდს მესიად მოევლინა.

90-იანების ბოლოდან, Balenciaga გესკიერმა, შეიძლება ითქვას, მეორედ შექმნა. კრისტობალ ბალენსიაგას ბრენდი უკვე აღარ იყო არც პრესტიჟული და არც გავლენიანი, როგორც გასული საუკუნის შუა ხანებში. არა კენედისა და ჰეპბერნის წონის პერსონებისთვის, არამედ საშუალო ფენისთვისაც კი ბალენსიაგას სახელი საინტერესოდ აღარ ჟღერდა, მაგრამ ახალგაზრდა ფრანგმა დიზაინერმა ყველაფერი თავიდან დაიწყო და იმას მიაღწია, რომ ბოლო წლებში კრიტიკოსები თითქმის ვეღარ წერდნენ უარყოფით შეფასებებს მის კოლექციებზე, ხოლო ძალიან ვიწრო შარვლების და ორთოპედიული ფეხსაცმლის მზარდი პოპულარობა მსოფლიოს მასშტაბით სხვა არაფერია, თუ არა გესკიერის ნამუშევარი.

ნიკოლა გესკიერმა ბავშვობა საფრანგეთში, შუა საუკუნეების პერიოდის პატარა ქალაქ ლუდუნში გაატარა. თორმეტი წლის იყო, როდესაც გადაწყვიტა დიზაინერი გამხდარიყო - არა იმიტომ, რომ ეს თავის მოწოდებად მიაჩნდა, არამედ უფრო პროვინციის მოწყენილობისგან თავის დასაღწევად. კერავდა ფარდებისგან სამოსს, ბებიამისის ჭაღიდან კი ბროლის კრისტალებს ხსნიდა და საყურეებს აკეთებდა. მოგვიანებით, გადაწყვიტა საქმისთვის სერიოზულად მოეკიდა ხელი. მამა წერილების წერაში დაიხმარა და საბოლოოდ მოახერხა, რომ საზაფხულო არდადაგებზე Agnes B-სთან სტაჟირება გაევლო - მართალია, ოფისში დოკუმენტების ბეჭდვა და ყავის მოდუღებაც კი უწევდა, მაგრამ ასევე აკვირდებოდა მოდის სამყაროში მიმდინარე პროცესებს.

ზაფხული მიილია და ნიკოლა სახლში დაბრუნდა, თუმცა უკვე მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი, რა უნდოდა. მამას განუცხადა, რომ ფიზკულტურის მასწავლებელი არ გახდებოდა და მომავალ წელს ისევ პარიზში წავიდა - უკვე სამუდამოდ. "ისე იყო, როგორც კინოში ხდება - სადგური, ჩემოდნები, დედა ტირის, მეც ვტირივარ... " მაგრამ მისთვის ხელის შეშლა უკვე აღარაფერს შეეძლო.

კარიერის დასაწყისი საკმაოდ რთული იყო. თავიდან გესკიერი სენის მარცხენა სანაპიროზე აფრიკულ ქანდაკებებსაც კი ჰყიდდა, რომ თავი როგორმე გაეტანა, თუმცა ბედმა მალე გაუღიმა და ჟან პოლ გოტიეს ასისტენტი გახდა. ეს ოცნების ახდენას ჰგავდა, მაგრამ გოტიესთან მუშაობას გესკიერმა თავი მალე დაანება, რადგან არაკეთილმოსურნე გარემოს ვერ გაუძლო. 1995 წელს Balenciaga-ში გადავიდა, რაც მისთვის ერთგვარი ჩამოქვეითებაც იყო, რადგან არაპრესტიჟული მიმართულებების ხელმძღვანელობა უწევდა, თუმცა სამი წლის მერე მისი მდგომარეობა შეიცვალა, როდესაც ბრენდის პარიზის სახლის მთავარ დიზაინერად დანიშნეს.

მაშინ Balenciaga-ს სახლი ლეთარგიული ძილის მდგომარეობაში იმყოფებოდა. ერთ დროს ძალიან გავლენიანი ბრენდის სახელისგან თითქმის არაფერი იყო დარჩენილი. გესკიერმა დროთა განმავლობაში მოახერხა ბრენდისთვის ახალი სული შთაებერა. ცნობილი სკაფანდრის ფორმის სილუეტები, არქიტექტურული ფორმები, რეტრო-ფუტურისტული შიკი - ის, რითაც თანამედროვე სამყარო Balenciaga-ს იცნობს, სწორედ გესკიერის ნახელავია.

2010 წელს, Interview Magazine-ისთვის მიცემულ ინტერვიუში ტომ ფორდმა (ინტერვიუერის როლში სწორედ ის იყო) გესკიერს ჰკითხა, მიიჩნევდა თუ არა საკუთარ სტილს ფრანგულად. "საერთოდ არ მაქვს ასეთი შეგრძნება. ეს არასოდეს ყოფილა ჩემი საზრუნავი, ამას გარდა, ასე ფიქრი შეზღუდვას ნიშნავს. როდესაც ვიწყებდი, მინდოდა, რომ Balenciaga ინტერნაციონალური ყოფილიყო. ვფიქრობდი, ფოკუსი უნდა გაკეთებულიყო შეერთებულ შტატებზე, სადაც ყველაზე მეტად მოსწონდათ ჩემი ნამუშევრები." როგორც თვითონ ამბობს, მისი ქალი არ შეიძლება იყოს რომელიმე ერთი ეროვნების წარმომადგენელი - ის გამხდარია, თავდაჯერებული სიარულის მანერა აქვს და ოდნავ მასკულინურია, მაშინაც კი, როდესაც ატარებს საკმაოდ სექსუალურ სამოსს. "მირჩევნია ასეთ ქალებს მივმართო, ვიდრე მხოლოდ მათ, რომლებიც საფრანგეთში ცხოვრობენ," - ამბობს გესკიერი.

დროთა განმავლობაში ნიკოლა გესკიერი ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი, შეიძლება ითქვას საკულტო (ახალგაზრდა დიზაინერებს შორის მაინც) დიზაინერი გახდა. 2000 წელს VHI/Vogue Fashion დაჯილდოებაზე წლის ავანგარდულ დიზაინერად აღიარეს, 2001-ში კი CFDA-მ წლის დიზაინერად დაასახელა. წარმატების მიზეზი მარტივი იყო: "ფორმები, რომლებსაც ქმნი, ძალიან შთამაგონებელი და არქიტექტურულია. უბრალოდ იმის თქმა მინდა, რომ ვაღმერთებ შენს სამოსს არა მხოლოდ კონცეპტუალურობის გამო. ქალის სხეულს ყოველთვის ლამაზად წარმოაჩენ და ეს შენი წარმატების საიდუმლოდ მიმაჩნია", - უთხრა ტომ ფორდმა ინტერვიუს პროცესში ნიკოლა გესკიერს.

როდესაც მუზაზე ეკითხებიან, გესკიერს შეუძლია დაუსრულებლად ილაპარაკოს. უმთავრესად იმიტომ, რომ ფიქრობს, მუზა შეიძლება ბევრი, ძალიან ბევრი იყოს, თუმცა თავად მის დიზაინზე რამდენიმე ადამიანმა მოახდინა გავლენა. პირველ რიგში, ეს შარლოტ გენსბურია, რომელთანაც წლების მეგობრობა აკავშირებს. "რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ დიზაინის მოფიქრებისას შარლოტზე ვფიქრობდი, მისი გავლენა ძალიან დიდია", - გამოტყდა ერთხელ გესკიერი. არის კიდევ ერთი ქალი - დომინიკ გონსალეს-ფორსტერი, რომელმაც Balenciaga-ს მაღაზიების დიზაინზე იზრუნა.

რას გააკეთებს გესკიერი მომავალში, არავინ იცის,მათ შორის, შესაძლოა, თავად დიზაინერმაც კი და მაინც, ალბათ უკვე დადგა საკუთარი ბრენდის შექმნის დროც. ერთადერთი, რაზეც ხუთიოდე წლის წინ დიზაინერი გადაჭრით ამბობდა უარს, მაღალი მოდის სფეროში მუშაობა იყო. გესკიერი ამბობს, რომ ოტ კუტიურის ადგილი თანამედროვე სამყაროში აღარ არის და მისი ოქროს ხანა დიდი ხნის წინ დამთავრდა. "მე მაქვს იმის ფუფუნება, გამოვიყენო ოტ კუტიურის ტექნიკა პრეტ-ა-პორტეს შექმნის დროს,"- ამბობდა დიზაინერი. როცა საქმე გესკიერის დიზაინს ეხება, ეს ალბათ, საკმარისი უნდა იყოს.

მატრიცა: გადატვირთვა

"ვიცი, რომ ჩემი გესმით. მე ვგრძნობ თქვენს არსებობას. ვიცი, რომ გეშინიათ. გეშინიათ ცვლილებების. მე არ ვიცი, რა იქნება მომავალში. არ ვაპირებ მოგიყვეთ, რით დასრულდება ყველაფერი. იმას გეტყვით, როგორ დაიწყება. ახლა ყურმილს დავკიდებ და ვაჩვენებ ადამიანებს იმას, რაც არ გინდათ რომ დაინახონ. ვაჩვენებ სამყაროს თქვენს გარეშე. სამყაროს წესების, კონტროლის, საზღვრების გარეშე... სამყაროს, რომელშიც ყველაფერი შესაძლებელია..."

ალბათ ვაჩოვსკების ფილმში ყველაფერი საკულტოა - პირველი თუ ბოლო ეპიზოდი, ვიზუალური ეფექტები, გმირები. საკმარისია ეკრანზე, ტელეფონის ჯიხურში შავებში გამოწყობილ ადამიანს მოვკრათ თვალი, რომ პირველი ასოციაცია ალბათ სწორედ "მატრიცას" ტრილოგიასთან გაჩნდება. საკულტო ელემენტები აქ სხვაც ბევრია. მაგალითად, ითვლება, რომ ვიზუალური ეფექტი, რომელსაც Bullet time-ს უწოდებენ, ფილმის სავიზიტო ბარათია, რომელიც სწორედ "მატრიცას" გამოსვლის შემდეგ გახდა პოპულარული, თანაც არა მხოლოდ ბოევიკის ჟანრში. თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ ფანტასტიკის ჟანრის ფილმებში იშვიათად (რბილად რომ ვთქვათ) ვხვდებით პლატონის გამოქვაბულის ალეგორიაზე, დეკარტის და კანტის ფილოსოფიაზე მინიშნებებს, ვაჩოვსკების ნამუშევარი იდეური თვალსაზრისითაც შეიძლება განვიხილოთ, როგორც უნიკალური მოვლენა. თუმცა, ის, რაც პირველ რიგში ფილმიდან გვამახსოვრდება, ალბათ მაინც კოსტიუმებია. ჩაცმულობა აქ ძალიან სპეციფიკურია, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც გმირები მატრიცაში გადადიან. თუ ნეოს კოსტიუმი (გრძელი, შავი მოსაცმელი) საკმაოდ ორდინარულად შეიძლება მოგვეჩვენოს სუპერ-გმირისთვის, ზოგადად, მფრინავი ხომალდის, ნაბუქოდონოსორის მგზავრების გამოგონილ სამყაროში გადასვლა შავი ფერის სამოსით სიმბოლური იდეის მატარებლადაც შეიძლება ჩაითვალოს.

Alexander Wang, fall 2012

ისე კი, შავი ფერის ტანსაცმელი ერთგვარ კლიშედაც კი იქცა, როდესაც ჯაშუშების დრეს კოდზეა საუბარი. საიდუმლო დავალებების შესრულებისას, მათი უმეტესობა სწორედ ამ ფერში იცვამს, რაც გონივრული არჩევანია - ის ხომ თითქმის არ იქცევს ყურადღებას. თუმცა, თუ საუბარი ფილმებზე კი არა, ყოველდღიურობაზეა, საკმარისია ჩავიცვათ ტანზე მომდგარი შავი ტყავის სამოსი, ვატაროთ ამავე ფერის სათვალე და განიერი ქუდი და ყურადღების ცენტრში მოხვედრა გარდაუვალი იქნება. სწორედ ასე მოხდა, როდესაც დიზაინერებმა შემოდგომა-ზამთრის კოლექციები წარმოადგინეს. აღსანიშნავია, რომ ეს არ იყო სამყარო წესების, კონტროლის, საზღვრების გარეშე - ისინი თითქოს საიდუმლოდ შეთანხმდნენ იმაზე, რომ შავი ტყავის სამოსის და აქსესუარებისგან შემდგარი total look ამ სეზონის განუყოფელი ნაწილი უნდა გამხდარიყო.

თუმცა, წესები მაინც არ იყო მკაცრად განსაზღვრული - შავი ტყავის სამოსის ტენდენცია ბევრნაირ სტილში იყო წარმოდგენილი. პოდიუმზე ვნახეთ ფუტურისტული, გოთური, დეკადენტური, ასევე ძალიან კლასიკური თემები. ამასთან, როგორიც არ უნდა იყოს განწყობა, ერთი რამ ნათელია - შავი ტყავის სამოსი ამ სეზონზე ერთ-ერთ მთავარ, წამყვან ტრენდად იქცა. total look-ის გარდა, მოდური იქნება ნებისმიერი რამ, რაც შავი ტყავისგანაა შეკერილი, იქნება ეს გრძელი პალტო, ვიწრო თუ განიერი შარვალი, საშუალო სიგრძის კაბა თუ ტანზე კარგად მომდგარი პიჯაკი. Lanvin-თან, ასევე Hakaan-ის კოლექციაში არის ფართო ფორმის ქურთუკებიც, თუმცა ყურადღების ცენტრში მოექცა ტყავის პალტოები, რაც კარგად გამოჩნდა Michael Kors-ის, Ralph Lauren-ის, Valentino-ს, Diane Von Furstenberg-ის, Alexander Wang-ის, Gareth Pugh-ს, Loewe-ს, Fendi-ის შემოდგომა-ზამთრის კოლექციებში.

Gareth Pugh fall 2012

ამ ტენდენციას ცოტა მასკულინური ელფერიც დაჰკრავს, რაც ბუნებრივი უნდა იყოს, რადგან შავი ტყავი უნებურად უნისექს მოდასთან ასოცირდება. განსაკუთრებით შთამბეჭდავია, როდესაც ვხვდებით ძალიან ქალურ ფორმებსაც, მაგალითად Gianfranco Ferre-ს, Dior-ის, Moschino-ს კოლექციებში. დიორის კაბით მატრიცას გმირებივით ვერ იჩხუბებ, სამაგიეროდ კლასიკური, ნაზი სილუეტის წყალობით, ბილ გეითენმა მოახერხა იმის დამტკიცება, რომ შავი ტყავის სამოსი სულაც არ არის აუცილებელი მხოლოდ ბაიკერებისთვის და გოთური სუბკულტურის წარმომადგენლებისთვის იყოს განკუთვნილი. ტყავის ყველაზე მინიმალისტური გამოყენებით და არაფრით გადატვირთული სილუეტებით მაინც Valentino-ს და Calvin Klein-ის კოლექციებმა დაგვამახსოვრა თავი, Fendi-სა და Francesco Scognamiglio-სთან კი შავი ტყავისგან შეკერილი ყველაზე ლამაზი ქვედაკაბების პოვნა შეიძლება. ფანქრის, ასევე ასიმეტრიული ფორმის ტყავის ქვედაკაბა ზამთრის მოდის ისეთივე სავიზიტო ბარათად იქცა, როგორც შენელებული კადრის ეფექტი მატრიცას ტრილოგიისთვის.

prêt-à-porter-ს სათავეებთან

დღეს, პარიზში Palais de Tokyo-ს საგამოფენო სივრცეში Chloe Attitudes გაიხსნება. ლაგერფელდის შექმნილი ვიოლინოს ფორმის კაბა, სტელა მაკარტნის ცნობილი მაისური ანანასის გამოსახულებით - მთლიანობაში 70 ექსპონატი, Chloé -ს ესთეტიკას გადმოგვცემს, დაწყებული გაბი აგიონიდან, დამთავრებული ბოლო დიზაინერით, უეიტ კელერით. ესთეტიკას, რომელიც შესამჩნევ გავლენას ახდენდა მოდის სამყაროზე ექვსი ათწლეულის განმავლობაში. Chloé სამოცი წლის გახდა.

დღეს ძალიან რთულია წარმოვიდგინოთ, როგორი იქნებოდა მოდის ინდუსტრია Chloé -ს და გაბი აგიონის გარეშე. ამ უკანასკნელის სახელი, შესაძლოა, ბევრს არც სმენოდეს, სამაგიეროდ ყველამ ვიცით, რა არის Chloé . მხოლოდ აქ შეუძლიათ შექმნან ასეთი არააგრესიული, ფრანგული სულის და თან სპორტული სტილის სამოსი, რომელიც ერთდროულად რომანტიკული და ძალიან ქალურიც იქნება. Chloé კი, ბრენდს, ისე, "შემთხვევით" დაერქვა - გაბი აგიონს მიაჩნდა, რომ საკუთარი სახელი მკითხავის სახელს უფრო ჰგავდა და სრულიად არ იყო შესაფერისი მოდის სახლისთვის. სახელი ქლოე კი ქალურობის, სითბოს ასოციაციას იწვევდა და თანაც, აგიონის საუკეთესო მეგობარს ერქვა.

Spring 2010 rtw

პრო­ექ­ტი პო­დი­უ­მი

ამ­ბო­ბენ, რომ ყვე­ლა­ზე შთამ­ბეჭ­და­ვი მო­საწ­ვე­ვე­ბი მო­დის ჩვე­ნე­ბე­ბის­თვის პრა­დას და ჟი­ვან­შის აქვთ, ხო­ლო ყვე­ლა­ზე პომ­პე­ზურ შო­უს, ტრა­დი­ცი­უ­ლად, შა­ნე­ლის სახ­ლი აწ­ყობს. დარ­წმუ­ნე­ბით მხო­ლოდ მა­შინ შეგ­ვეძ­ლე­ბა ამის მტკი­ცე­ბა, თუ რო­მე­ლი­მე მათ­გა­ნი კო­ლექ­ცი­ის ჩვე­ნე­ბა­ზე მიგ­ვიწ­ვევს. სულ სხვაა გა­რეტ პიუ – მის შო­უ­ზე და­სას­წრე­ბად მო­საწ­ვე­ვი სრუ­ლი­ად არ გვჭირ­დე­ბა. რე­ჟი­სო­რის, რუთ ჰოგ­ბე­ნის დამ­სა­ხუ­რე­ბით, პი­უს მუქ, აე­რო­დი­ნა­მი­კურ და პოს­ტა­პო­კა­ლიპ­ტურ სამ­ყა­რო­ში შეს­ვლა იო­ლია. დი­დი ეკ­რა­ნის და მყუდ­რო გა­რე­მოს წყა­ლო­ბით გა­რე­ტის ახალ კო­ლექ­ცი­ა­ში თა­ვად ვხდე­ბით შო­უს მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი. და­მა­ტე­ბი­თი ბო­ნუ­სი: შეხ­ვედ­რის ად­გი­ლი­სა და დრო­ის შერ­ჩე­ვა თვი­თონ­ვე შეგ­ვიძ­ლია. ასეა – ოც­და­მე­ერ­თე სა­უ­კუ­ნე­ში პო­დი­უმ­თან ახ­ლოს ყოფ­ნა, დი­ზა­ი­ნის ეს­თე­ტი­კას­თან სა­ზი­ა­რებ­ლად, სა­ჭი­როა არაა. 

თუმ­ცა, აუ­დი­ტო­რი­ას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის­თვის ინო­ვა­ცი­ურ ტექ­ნო­ლო­გი­ებს ყვე­ლა დი­ზა­ი­ნე­რი არ იყე­ნებს. ამი­ტომ, დღე­საც, რო­ცა საქ­მე მო­დის ჩვე­ნე­ბის მოწ­ყო­ბას ეხე­ბა, ად­გი­ლი ერთ-ერთ უმ­თავ­რეს წი­ნა­პი­რო­ბას ქმნის იმის­თვის, თუ რო­გორ მი­ი­ღებს მა­ყუ­რე­ბე­ლი კო­ლექ­ცი­ას. ცუ­დად მოწ­ყო­ბი­ლი პო­დი­უ­მი, ური­გო გა­ნა­თე­ბა და ძა­ლი­ან კარ­გი ნა­მუ­შე­ვა­რიც კი, შე­საძ­ლოა, მა­ყუ­რებ­ლის ყუ­რად­ღე­ბის მიღ­მა დარ­ჩეს. პო­დი­უ­მის ფაქ­ტო­რი კი­დევ უფ­რო დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას იძენს სა­ქარ­თვე­ლოს პი­რო­ბებ­ში. ჩვენ­თან შო­უ­რუ­მე­ბის მოწ­ყო­ბა ყო­ველ­თვის არ ხერ­ხდე­ბა. სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ხან­და­ხან მხო­ლოდ ჩვე­ნე­ბის დროს ეძ­ლე­ვა ახა­ლი კო­ლექ­ცი­ე­ბის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­სა და შე­ფა­სე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა. 

რთუ­ლია, გა­მო­იც­ნო, რა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბებს იღებ­დნენ მო­დის ჩვე­ნე­ბის სტუმ­რე­ბი რამ­დე­ნი­მე ათე­უ­ლი წლის წინ, რო­ცა მას ჯერ მუ­სი­კაც არ გას­დევ­და ფო­ნად და მო­დე­ლე­ბი პო­დი­უმ­ზე ნომ­რე­ბით ხელ­ში გა­მო­დი­ოდ­ნენ. მა­შინ, ალ­ბათ, ჯერ კი­დევ ფიქ­რობ­დნენ, რომ ჩვე­ნე­ბა­ში ერ­თა­დერ­თი მთა­ვა­რი რამ სა­მო­სია. დღეს კი დი­ზა­ი­ნე­რებს კარ­გად ეს­მით – სა­მო­სის წარ­მო­სად­გე­ნად სწო­რი გა­რე­მოს შერ­ჩე­ვა მი­სი აღ­ქმის ძი­რი­თა­დი წი­ნა­პი­რო­ბაა. მა­გა­ლი­თად, და­თუ­ნა სუ­ლი­კაშ­ვი­ლის ჩვე­ნე­ბებ­ზე მი­ღე­ბუ­ლი ემო­ცია მხო­ლოდ აძ­ლი­ე­რებს მი­სი ახა­ლი კო­ლექ­ცი­ის მი­მართ არ­სე­ბულ ინ­ტე­რესს. გა­სულ წელს თბი­ლი­სის აე­რო­პორ­ტის რკი­ნიგ­ზის სად­გურ­ზე მოწ­ყო­ბი­ლი პო­დი­უ­მით დი­ზა­ი­ნერ­მა კი­დევ ერ­თხელ და­ამ­ტკი­ცა, რომ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად არამ­ხო­ლოდ სა­მო­სის შექ­მნას უდ­გე­ბა. სამ­წუ­ხა­როა, რომ ქარ­თვე­ლი დი­ზა­ი­ნე­რე­ბის დი­დი ნა­წი­ლი ამ მიდ­გო­მას არ იზი­ა­რებს და შო­უს მოწ­ყო­ბა­ზე მი­ნი­მა­ლურ ფან­ტა­ზი­ას იყე­ნებს. 

სწო­რედ მო­დის ჩვე­ნე­ბაა მულ­ტი­მი­ლი­არ­დი­ა­ნი ინ­დუს­ტრი­ის მა­მოძ­რა­ვე­ბე­ლი ძა­ლა, პო­დი­უ­მი კი ათ­ვლის წერ­ტი­ლი, რომ­ლი­და­ნაც უზარ­მა­ზარ აუ­დი­ტო­რი­ას­თან კავ­ში­რის დამ­ყა­რე­ბა იწ­ყე­ბა. დღეს რთუ­ლია იმის წარ­მოდ­გე­ნაც კი, რომ მო­დის ჩვე­ნე­ბას მხო­ლოდ სა­უ­კუ­ნის ის­ტო­რია აქვს – 1903 წელს ნიუ იორ­კში Ehrlich Brothers-ის მა­ღა­ზი­ა­ში მოწ­ყო­ბი­ლი შო­უს შემ­დეგ, ის ნელ-ნე­ლა ხდე­ბო­და მე­ინ­სტრი­მი. 1911 წელს პოლ პუ­ა­რეს ჩვე­ნე­ბამ კარ­გი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა. ხო­ლო 20-ია­ნე­ბი­დან კო­ლექ­ცი­ის ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის წარ­დგე­ნამ თე­ატ­რა­ლუ­რი დატ­ვირ­თვაც მი­ი­ღო. იქამ­დე, კარ­გა ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ეს პრო­ცე­სი საკ­მა­ოდ მო­საწ­ყე­ნი იყო – პა­რი­ზის სა­ლო­ნე­ბი, სტუმ­რე­ბის მცი­რე რა­ო­დე­ნო­ბა, რამ­დე­ნი­მე დამ­ხმა­რე ქა­ლი, რომ­ლე­ბიც მათ ახალ მო­დე­ლებს უჩ­ვე­ნებ­დნენ... 

90-ია­ნე­ბი­დან დი­ზა­ი­ნე­რებ­მა ახალ სივ­რცე­ებ­ზე, პო­დი­უ­მის გან­სხვა­ვე­ბულ გა­რე­მო­ში მოწ­ყო­ბა­ზე და­იწ­ყეს ფიქ­რი. ექ­სპე­რი­მენ­ტებს ექ­სცე­სის გა­რე­შე არ ჩა­უვ­ლია. „ჩვენ გვიყ­ვარს მო­და, მაგ­რამ არ გვინ­და სიკ­ვდი­ლი” – ასე­თი იყო რე­აქ­ცია მა­იკლ კორ­სის ჩვე­ნე­ბა­ზე, რო­დე­საც სხვენ­ში მოწ­ყო­ბილ პო­დი­უმ­ზე მო­დელს ჭე­რი­დან ჩა­მო­ვარ­დნი­ლი ბათ­ქა­ში მოხ­ვდა თავ­ში, რამ­დე­ნი­მე მწე­რალს კი ფე­ხებ­თან და­უ­ვარ­და, რის შემ­დე­გაც და­ნარ­ჩენ­მა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ გა­საქ­ცევს და­უწ­ყო ძებ­ნა. დღეს მსგავ­სი რამ თით­ქმის არ ხდე­ბა, არც გე­ნე­რა­ტო­რი ითი­შე­ბა ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თით და სტუმ­რებს სი­გა­რე­ტის სან­თე­ბე­ლე­ბით ხელ­ში სიბ­ნე­ლე­ში ჯდო­მას არ აი­ძუ­ლებს. თუმ­ცა 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში ახალ­მა პრობ­ლე­მამ იჩი­ნა თა­ვი. მარ­თა­ლია, უსაფ­რთხო­ე­ბა და­ცუ­ლია, მაგ­რამ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, შე­ნო­ბა­ში მოწ­ყო­ბი­ლი პო­დი­უ­მი უკ­ვე, ცო­ტა არ იყოს, ძველ­მო­დურ და მო­საწ­ყენ ად­გი­ლად გა­და­იქ­ცა. 

ალ­ბათ სწო­რედ ამი­ტომ იყო, რომ Target-ის მა­ღა­ზი­ე­ბის ქსელ­მა 2005 წელს ნიუ იორ­კში, როკ­ფე­ლე­რის ცენ­ტრის ცხრა­სარ­თუ­ლი­ა­ნი შე­ნო­ბის კე­დელ­ზე ვერ­ტი­კა­ლუ­რი შოუ მო­აწ­ყო. ახა­ლი კო­ლექ­ცი­ი­დან სა­მო­სი აკ­რო­ბა­ტებ­მა წარ­მო­ად­გი­ნეს. გა­სულ წელს ეს იდეა თბი­ლი­სის მო­დის კვი­რე­ულ­ზეც წარ­მა­ტე­ბით გან­ხორ­ცი­ელ­და, რო­ცა შე­რა­ტონ მე­ტე­ხი პა­ლა­სის სა­ხუ­რა­ვი­დან მო­დე­ლე­ბი კე­დელ­ზე და­ეშ­ვნენ და ასე მო­ახ­დი­ნეს სა­მო­სის დე­მონ­სტრი­რე­ბა. მარ­თა­ლია, ასე­თი ექ­სტრე­მა­ლუ­რი შო­უს პი­რო­ბებ­ში ყვე­ლა­ზე ბო­ლოს სწო­რედ კოს­ტი­უ­მებს ამ­ჩნე­ვენ ხოლ­მე, მაგ­რამ მსგავ­სი იდე­ე­ბი ჩვე­ნე­ბას მხი­ა­რულ და ორი­გი­ნა­ლურ მუხტს აძ­ლევს. 

ბო­ლო ხა­ნებ­ში, უც­ხო­ე­ლი დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი სულ უფ­რო ნაკ­ლე­ბად ცდი­ლო­ბენ, ჩვე­ნე­ბე­ბი გრან პა­ლეს მსგავს ად­გი­ლებ­ში გა­მარ­თონ. პი­ერ კარ­დე­ნი პო­დი­უმს შუა უდაბ­ნო­ში აწ­ყობს და ამით კლი­შე­ე­ბის დამ­სხვრე­ვას ცდი­ლობს. კლი­შე­ებს რაც შე­ე­ხე­ბა, ის ყვე­ლა­ზე ნაკ­ლე­ბად ალ­ბათ შა­ნე­ლის მო­დის სახ­ლში უყ­ვართ – მა­თი მო­დე­ლე­ბი ხან აუზ­თან წარ­მო­ად­გე­ნენ კო­ლექ­ცი­ას, ხა­ნაც პირ­და­პირ თვით­მფრი­ნა­ვის ტრა­პი­დან იწ­ყე­ბენ დე­ფი­ლეს. ახალ­გაზ­რდა დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი კი ყვე­ლა შე­საძ­ლო ად­გილ­ზე ახ­დე­ნენ ავან­გარ­დუ­ლი იდე­ე­ბის რე­ა­ლი­ზე­ბას – ეკ­ლე­სი­ა­ში, ქუ­ჩა­ში, მეტ­როს ვა­გონ­ში, მდი­ნა­რის ხიდ­ზე... წყალ­ქვე­შა „დე­ფი­ლეს” მოწ­ყო­ბა აუ­ზებ­სა და აკ­ვა­რი­უ­მებ­ში ორი­გი­ნა­ლუ­რო­ბის კულ­მი­ნა­ცია იქ­ნე­ბო­და, რომ არა კარლ ლა­გერ­ფელ­დის უშ­რე­ტი ფან­ტა­ზია – 2008 წელს მან Fendi-ის გა­ზაფ­ხუ­ლი-ზაფ­ხუ­ლის კო­ლექ­ცი­ის ჩვე­ნე­ბი­სას პო­დი­უ­მი ღია ცის ქვეშ, პირ­და­პირ ჩი­ნე­თის დიდ კე­დელ­ზე მო­აწ­ყო. დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი­სა და ღო­ნის­ძი­ე­ბის მე­ნე­ჯერ­თა და­უ­ღა­ლა­ვი მცდე­ლო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, ალ­ბათ ძა­ლი­ან რთუ­ლია, პო­დი­უ­მი იმა­ზე უფ­რო სა­ინ­ტე­რე­სო ად­გი­ლად იქ­ცეს, ვიდ­რე ახ­ლაა. უკ­ვე ყვე­ლა­ფე­რი ვნა­ხეთ – თე­ატ­რა­ლი­ზე­ბუ­ლი წარ­მოდ­გე­ნე­ბი­დან დაწ­ყე­ბუ­ლი, მეტ­როს ვა­გო­ნამ­დე. უფ­რო მე­ტიც, ინ­ტერ­ნე­ტის რო­ლის ზრდას­თან ერ­თად, ცოც­ხა­ლი ჩვე­ნე­ბე­ბის მოწ­ყო­ბა თა­ვის ხიბლს სულ უფ­რო კარ­გავს. ის, რა­საც გა­რეტ პიუ აკე­თებს ვი­დე­ო­ინ­სტა­ლა­ცი­ე­ბით, შე­საძ­ლოა, პო­დი­უ­მის ევო­ლუ­ცი­ის და­სას­რუ­ლიც იყოს. თუმ­ცა ნე­გა­ტი­უ­რი, ამა­ში, შე­საძ­ლოა, არც არა­ფე­რია. კი­ბერ­სივ­რცე­ში მო­და ხომ უფ­რო დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ხდე­ბა.

Tbilisi Fashion Week fall 2012

გასულ წელს გოდფრი დინიმ მითხრა, მოდის კვირეულების გარეშე ცხოვრება არც ისე საინტერესო იქნებოდაო. მართლა არის ამ მოვლენაში რაღაც ისეთი, მე ვიტყოდი - magic, როცა ჩვენებიდან ჩვენებამდე უსაქმურობისგან შოურუმში ტრიალებ, ნაცნობ სახეებს ეძებ, ფოტოებს იღებ, მაგრამ მაინც მარტო ერთ რაღაცაზე ფიქრობ - როგორი იქნება შემდეგი კოლექცია. ეს კონდიცია რთული ასახსნელია. თუ მთელი წლის განმავლობაში შენი დღე დიზაინის სიახლეების კითხვით იწყება და საერთოდაც, ამ სფეროთი ცხოვრობ, ამ რამდენიმე დღის განმავლობაში ეს პერმანენტული მოლოდინის შეგრძნება მაინც განსხვავებულია.

გასული წლებისგან განსხვავებით, ვნახეთ არა ოცდაათამდე, არამედ 8-9 კოლექცია - იქიდან გამომდინარე, რომ საქართველოს მოდის კვირეული არ ჩატარდა და თბილისის კვირეულზეც ბევრმა დიზაინერმა კოლექცია არ აჩვენა. ეს ცოტა გულდასაწყვეტია - როცა რაღაც პერიოდის განმავლობაში ჩნდებიან შენთვის ფავორიტი დიზაინერები, ელოდები ახალ ნამუშევრებს, მაგრამ სტაბილურად ყველა სეზონზე მათი ჩვენება არ ხდება. 

წელსაც სიამოვნებით ვნახავდი გიორგი ქებურიას, გიორგი ამირეჯიბის, ნინო ჩუბინიშვილის კოლექციებს. ნინომ რამდენიმე თვის წინ მითხრა, რომ მოდის კვირეულმა ჩვენში მხოლოდ გასართობი ივენთის დანიშნულება შეიძინა. ვფიქრობ, მოდის სფეროს განვითარებისთვის კარგი ინფრასტრუქტურის გარდა სწორედ ესაა საჭირო - საზოგადოების სწორი დამოკიდებულება, ინტერესი თვითონ მოდის სფეროს და არა ივენთის მიმართ.

რადგან ვიცი, რა სირთულეებს აწყდება დიზაინერი საქართველოში (მარტო ფინანსებს და მასალას არ ვგულისხმობ, ნიკუშა გრიგორიანმა მომიყვა, როგორ გაუფუჭეს თითქმის მთელი კოლექცია მკერავებმა წინა კვირეულზე), კრიტიკის სურვილი ნაკლებად მაქვს. მხოლოდ ის მინდა, რომ კოლექციებში მეტად დავინახო რეალური განწყობები, რეალური შთაგონების წყარო. ჩვენს სივრცეში ძალიან საინტერესო რაღაცები ხდება და თუ ეს მოდაში აისახება, გაცილებით საინტერესო იქნება, ვიდრე, ვთქვათ, იაპონურ-აზიური თემატიკა, რომელიც ხშირადაა ჩვენი დიზაინერების ინსპირაცია. კიდევ ერთხელ გამახსენდა, გასულ შემოდგომაზე ვოგის რედაქტორმა, ნორა ბალდენვეგმა რაც მითხრა - ავთენტურობა თქვენი ძირითადი კოზირი შეიძლება იყოს, აქ რომ ჩამოვდივარ, მინდა ვნახო რაღაც ორიგინალური, მაგალითად, დაკავშირებული თქვენს ისტორიასთან, რასაც სხვაგან ვერ ვნახავო.

კვირეული ბუდა ბარის მიმდებარე ტერიტორიაზე გაიმართა. ბეტონის სივრცე ძალიან საინტერესოა, აუცილებლად მოვაწყობდი აქ ტექნო მუსიკის ივენთებს, ასეთ რაღაცებს რომ ვაკეთებდე.

ვიცი, რომ ცუდი ფოტოგრაფი ვარ, მაგრამ რაღაცებს მაინც გაგიზიარებთ -  იმას, რაც მომეწონა და რაც ქენონმა შეძლო დაეფიქსირებინა. btw მუდმივ კითხვაზე, რომელი ჯობია, ქენონი თუ ნიკონი, პასუხი ალბათ არის - ნიკონი :)

EKA BALANCHIVADZE

 მოდელი ცისფერ კაბაში ვის გაგონებთ? :)

მე ევა გრინს :)

..........................................................

AKA NANITASHVILI

აკა ნანიტაშვილმა ტრადიციას არ უღალატა - კოლექციაში ისევ აქვს მაისურები ფოტოს პრინტით. გასული სეზონისგან განსხვავებით, რეტრო განწყობა ნაკლებადაა, თუმცა მე ძალიან მომწონდა თვლების ჩარჩოში ჩასმული ფოტოები. ეს კოლექცია ძალიან  ფერადი და საზაფხულო გამოვიდა

LELA ELOSHVILI

ინფორმალის ყოფილმა წევრმა, ლელა ელოშვილმა საკუთარი კოლექცია გვაჩვენა. ესეც  საზაფხულო კოლექციაა ძალიან ლამაზ ფერებში, ზუსტად პასუხობს candy pastel-ის აქტუალურ ტენდენციას

....................................................

GEORGE SHAGHASHVILI

როგორც ყოველთვის, „ძალიან შავი“ კოლექციით წარსდგა პუბლიკის წინაშე. არის ორი რამ, რაც ყოველთვის მომწონდა გიორგის ჩვენებებზე - ის, რომ აქ სქესი თითქმის არ არსებობს, რაც ძალიან სექსუალურია. აქტუალურიც, რა თქმა უნდა. და მეორე, ჩვენებაზე მუსიკა ყოველთვის ძალიან ორგანულია და შეუძლია, კოლექციის ხასიათი გადმოგცეს.

ზოგადად, შაღაშვილს ბევრი სხვა ღირსება გააჩნია - თუნდაც ის, რომ კაცების ჩაცმულობაზეც ზრუნავს. 

His woman is so COOL!

.........................................................

BIBI BAKHTADZE

ფოტო: LIG Studio

ეს დიზაინერი გერმანიაში მოღვაწეობს, პირველად მქონდა მისი კოლექციის ნახვის შესაძლებლობა. 

ძალიან მომწონს კაბა ქვედა ფოტოზე - princess chic. ჩემი ბოლო სტატიაც ზუსტად ამ თემაზეა. როგორც ჩანს, ამ სეზონზე დიზაინერებმა გადაწყვიტეს, ისეთი კაბები შექმნან, როგორებზეც ყველა გოგონა ბავშვობაში ოცნებობს. გავიხსენოთ თუნდაც Valentino-ს SS 2012 კოლექცია.

კვირეული დათუნა სულიკაშვილის ჩვენებამ დაასრულა, რომელსაც, სამწუხაროდ, ვერ დავესწარი. კოლექციის ნახვის გარეშეც, ეს დიზაინერი კომპლიმენტებს იმსახურებს , რადგან შოუსთვის ყოველთვის ალტერნატიულ სივრცეს ეძებს - გასულ წელს ჩვენება აეროპორტის რკინიგზის რელსებზე მოაწყო, ახლა კი ტელევიზიის პავილიონში. მომწონს ეს მიდგომა, very Lagerfeld. იმედი მაქვს, მალე ქართველი გარეტ პიუც გამოჩნდება და რამე digital age-ის შესაფერისს შემოგვთავაზებს.

სანამ ალექსანდრე ბაგრატიონი სინანულს გამოთქვამს იმის გამო, რატომ არაა ბევრი თეთრი ნივთიერება ჩვენი მოდის კვირეულის შემადგენელი ნაწილი, მე უფრო მოკრძალებულ სურვილს დავწერ - მინდა, მომავალ სეზონზე გაზაფხულის კოლექციები ვნახო, პალტოების და ჩექმების გარეშე. უხერხულია, როცა ვოგის მწერალი გეკითხება, რატომ არის ზამთრის კვირეულზე ამდენი შიფონის კაბა და სანდლები, როცა ქვეყანაში ზამთარში მკაცრი კლიმატია და პასუხად შენ ცდილობ, გაიხსენო სტატია, რომელიც The Guardian-ში გლობალურ დათბობაზე წაიკითხე...

ოლივიე ზამი - მოდის სამყაროს ცუდი ბიჭი

აცვია, როგორც ყოველთვის - ჯინსის თეთრი შარვალი და ტყავის ქურთუკი. თმაც, ჩვეულებრივ, არც ისე დავარცხნილი აქვს. Purple Institute-ში, საკუთარ კაბინეტში ისეთი გამომეტყველებით შედის, თითქოს ახლახანს ალბერ კამიუსთან ხანგრძლივი საუბარი ჰქონდა.თუმცა, ვინც ოდნავ მაინც იცნობს, იცის, რომ მისი ოდნავ აპათიური სახე მხოლოდ ნიღაბია - ოლივიე ზამს ასეთს ვერაფრით უწოდებ. აპათიური პიროვნებისთვის ის ზედმეტად ბევრი რაღაცითაა დაინტერესებული და გატაცებული. გარდა იმისა, რომ მოდით და ხელოვნებით ცხოვრობს, უყვარს თავისი Honda 750 - მოტოციკლეტი, რომელიც ოცდახუთი წლის ასაკში იყიდა და დღესაც ატარებს, ცხოვრება არ შეუძლია სიგარისა და Dupont-ის ოქროს სანთებელის, ასევე ივ სენ ლორანის ტყავის ქურთუკის გარეშე. როდესაც სიტყვა ყველაზე მნიშვნელოვანსა და ღირებულზე ჩამოვარდება, აღარც თავისი ჰონდა ახსენდება და არც ხელოვნება და მოდა. "ქალი ერთადერთი მთავარი მიზეზია იმისთვის, რომ იცხოვრო", - ამბობს ზამი. ფლეიბოის იმიჯი უკვე დიდი ხანია მოირგო, ასე რომ, ამ სიტყვებით ვერავის გააკვირვებს, მოდის სამყაროშიც კი.

ოლივიე ზამი ჟურნალის Purple Fashion მთავარი რედაქტორია, რომელსაც მისივე დაარსებული Purple Institute გამოსცემს. ზამი ასევე ავტორია ბლოგის Purple Diary, რომელსაც 2009 წლიდან წერს. ეს ერთგვარი დღიურია, რომელიც ოლივიეს ცხოვრებას მისი გადაღებული ფოტოებით წარმოგვიდგენს. ოლივიე ზამი და მისი ბლოგი ერთი მთლიანის განუყოფელ ნაწილად მოიაზრება, ალბათ ამიტომ იყო, რომ ერთ-ერთმა სტილისტმა ის ერთხელ ცოცხალ ფეისბუქის გვერდს შეადარა.

Not yet bored. From Provence

Olivier and me. Kate Moss is reincarnated Me :)

ორი დღის წინ, როცა ღვინის ფესტივალზე წასასვლელად ვემზადებოდი, საინტერესო ამბები გავიგე. პირველი - ოლივიე ზამს და მე იდენტური იდეები გვაქვს მოდის და არტის შესახებ, ეს კი, ზოგადად, ძალიან სექსუალური ამბავია. საერთოდ, თუ აღმოვაჩენ, რომ მე და ოლივიეს ბავშვობაში ერთნაირი მულტფილმები გვიყვარდა, ესეც ძალიან სექსუალური იქნება (რაც მეეჭვება, იმიტომ, რომ მე Ну, Погоди!-ზე ვიყავი შეყვარებული, ოლივიეს კი არ მგონია მგელზე რამე სმენოდეს). უბრალოდ, ზამზე თუ ფიქრობ, პარალელურად სხეულში ოქსიტოცინი აქტიურდება, მიუხედავად იმისა, მოგწონს თუ არა ეს თმადაუვარცხნელი და გიჟი ფოტოგრაფი.

მეორე ის იყო, რომ მივხვდი, თურქული ყავა ირლანდიური ნაღების არომატით, რომელიც ჩემთვის რელიგიაა, დიდ სიამოვნებას აღარ მანიჭებს. ისევე, როგორც სხვა რელიგიები ჩემს ცხოვრებაში - გარეტ პიუს მოდის ჩვენებები, ჰომეროსი, Massive Attack-იც კი... ერთ ბიჭს ვიცნობ, რომელიც ყოველთვის ხელიდან წასული ჰედონისტი მეგონა, მაგრამ უკვე წლებია ლენინგრადს უსმენს. ასე რომ, იცოდეთ, ხელიდან წასული ისაა, ვისი სხეულის და ტვინის უჯრედები ზედმეტად მოკლე ხანში ეჩვევა სასიამოვნო გამღიზიანებლებს და მათზე ძალიან აღარ რეაგირებს. მგონი მზად ვარ ახლო აღმოსავლეთში ომის რეპორტიორადაც კი წავიდე, ოღონდ ახალი addiction-ით მიღებული ადრენალინი სისხლში კიდევ ვიგრძნო. 

რაც არასოდეს იცვლება - ის, რომ France freak-ის ბლოგს კითხულობთ. ყოველთვის მაინტერესებს გავსინჯო რაღაც ფრანგული, თუნდაც ეს საპონი იყოს. ამიტომ იყო, რომ  L'Occitane-ის მაღაზიას ვესტუმრე.

როგორ უნდა დახატო ჩიტის პორტრეტი

Kate Dardin, 'On The Wire'

მაშინ, როდესაც ყოველდღიური გრაფიკი გაჭირვებით გაძლევს იმის საშუალებასაც კი, რომელიმე გალერეას ახალი გამოფენის დასათვალიერებლად ესტუმრო ან თაროზე შემოდებული წიგნიდან რამდენიმე ფურცელი წაიკითხო, ხანდახან ისეც ხდება, რომ ცოტაოდენი დრო მოულოდნელად თავისუფლდება. ის არც ლიტერატურას გაწვდება და ესეცაა, რომ ასეთ მომენტში რაღაც ისეთის გაკეთების სურვილი ჩნდება, რაზეც სულაც არ ფიქრობდი. უფრო სწორად, სადღაც გაიგონე ამის შესახებ და მეხსიერებაში ჩაგრჩა, რომ მსგავსი რამ არასოდეს გამოგიცდია.

ამიტომ იყო, რომ ახლახანს, როცა ამინდი ამისთვის საკმარისად თბილი მომეჩვენა, გადავწყვიტე სულ ცოტა ხნით მოყვარული ორნიტოლოგის ამპლუა მომერგო. Birdwatching-ის ფენომენმა ჩემი ყურადღება მაშინ მიიქცია, როდესაც გავიგე, რომ დღეს მსოფლიოში ერთ-ერთი პოპულარული და მოდური გასართობი ყოფილა. იმდენად, რომ ტურისტული ფირმები საგანგებო მარშრუტებს ადგენენ, იშვიათი ჯიშის ჩიტების ნახვის მიზნით. იშვიათზე პრეტენზია არ მქონდა, ამიტომ მეგობარს ძველი ბინოკლი გამოვართვი და უახლოეს პარკში გავეშურე, ჩიტებზე გამოცდილი დამკვირვებლის გამომეტყველებით. ეს უკანასკნელი დროებითი იყო, რადგან გამოცდილების არქონამ თავისი საქმე გააკეთა - ჩიტები თითქმის არ მინახავს, თუ რამდენიმე მობუზულ არსებას არ ჩავთვლით. როგორც ჩანს, თბილი ქვეყნებიდან მოფრენილებმა, ამინდი მაინც არასაკმარისად მზიანად მიიჩნიეს იმისთვის, რომ გამოჩენილიყვნენ.

Fille Fatale ანუ არასაბავშვო თამაშები

რო­ცა ექ­ვსი წლის ვართ, ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სოდ ის თა­მა­შე­ბი გვეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ­ლე­ბიც ტა­ბუს უკავ­შირ­დე­ბა. მა­გა­ლი­თად, ასეთს – შევ­ძვრეთ დე­დის გარ­დე­რობ­ში, ჩა­ვიც­ვათ ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი სა­მო­სი, ტუ­ჩე­ბი ალის­ფე­რი პო­მა­დით მო­ვით­ხუპ­ნოთ, მოკ­ლედ, fille fatale გავ­ხდეთ. კა­რინ რო­იტ­ფელ­დმა (ფრან­გუ­ლი Vogue-ის ყო­ფი­ლი რე­დაქ­ტო­რი), თა­ნამ­დე­ბო­ბი­დან წას­ვლამ­დე CADEAUX-ის ფო­ტო­სე­სი­ის სა­ხით, ერ­თი შე­ხედ­ვით, ამ­გვა­რი თა­მა­შის ამ­სახ­ვე­ლი მა­სა­ლა დაგ­ვი­ტო­ვა. პა­ტა­რა ბავ­შვე­ბი ლე­ო­პარ­დის პრინ­ტი­ან ხა­ლა­თებ­ში, თვა­ლის­მომ­ჭრე­ლი მა­კი­ა­ჟით თით­ქოს აღარ არის სენ­სა­ცი­უ­რი სა­ნა­ხა­ო­ბა. მაგ­რამ შემ­დეგ ვაკ­ვირ­დე­ბით ვეფ­ხვის ბეწ­ვზე წა­მო­წო­ლილ ექ­ვსი­ო­დე წლის გო­გო­ნას, თვალ­ში გვხვდე­ბა თხუთ­მე­ტი სან­ტი­მეტ­რის ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მე­ლი და სექ­სუ­ა­ლუ­რი მზე­რა და ვიწ­ყებთ ფიქრს – ეს თა­მა­შია თუ ახა­ლი თა­ო­ბის რე­ა­ლუ­რი სა­ხე? ხომ არ უნ­და არ­სე­ბობ­დეს ასა­კობ­რი­ვი ზღვა­რი ისე­თი ჟურ­ნა­ლის წა­სა­კით­ხად, რო­გო­რიც Vogue-ია? ან იქ­ნებ, უბ­რა­ლოდ, რო­იტ­ფელ­დის უწ­ყი­ნა­რი მცდე­ლო­ბაა, პა­ტა­რე­ბი ნამ­დვილ მან­დი­ლოს­ნებს და­ამ­სგავ­სოს?

„ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თით ად­რე უნ­და ავ­დგე დი­ლას და ვი­ვარ­ჯი­შო – რი­სი გა­კე­თე­ბა შე­იძ­ლე­ბა და რი­სი არა, რომ ნამ­დვი­ლი მან­დი­ლო­სა­ნი გავ­ხდე, თუ მე­კობ­რე­ო­ბა გა­და­ვი­ფიქ­რე”, – თქვა ერ­თხელ პე­პი გრძე­ლი­წინ­დამ. საბ­რა­ლო – ის ხომ არა­სო­დეს გა­მო­ირ­ჩე­ო­და კარ­გი ჩაც­მუ­ლო­ბი­თა და ქცე­ვე­ბით. ამის გა­მო უფ­რო­სე­ბის­გან მუ­დამ საყ­ვე­დურს იღებ­და. ეს უფ­რო­სე­ბი კი, რო­გორც ან­ტუ­ან სენტ-ეკ­ზი­უ­პე­რი ამ­ბობს თა­ვის ცნო­ბილ წიგ­ნში, ძა­ლი­ან უც­ნა­უ­რი ხალ­ხია. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ყო­ველ­თვის ცდი­ლო­ბენ, ბავ­შვე­ბი მათ და­ემ­სგავ­სონ. აბა, რა წე­სია, გეც­ვას ხუ­თი ზო­მით დი­დი ფეხ­საც­მე­ლი, ან სხვა­დას­ხვა ფე­რის წინ­დე­ბი, აწარ­მოო თეთ­რი და ალის­ფე­რი ვარ­დე­ბის ომი ბი­ჭებ­თან ერ­თად, ტა­ლახ­ში ირ­ბი­ნო და ხის ფუ­ღუ­რო­ში იძ­რო­მი­ა­ლო?

Tout est french in my room

Tout

est francais

dans ma chambre

ტეისკენსის თეორია

"თავისუფლება - ეს ორი კატეგორიის დიალექტიკაა, შესაძლებლისა და აუცილებლის. ჩემი მე - ეს თავისუფლებაა", - ამბობდა ორი საუკუნის წინ ცნობილი დანიელი ფილოსოფოსი, სიორენ კირკეგორი. ადამიანთა ნაწილისთვის, შესაძლოა, არ იყოს მარტივი გასაგები მისი ეგზისტენციალური აზრები, თუმცა, შესაძლოა, ეს არც არის ის, რისი გაცნობიერებაც გონებით არის აუცილებელი. როდესაც თავისუფლების მოთხოვნილება გიჩნდება, ქვეცნობიერად ხომ სწორედ ამის გაკეთებას იწყებ - ცდილობ შესაძლებელი და აუცილებელი ერთმანეთს დაუკავშირო.

შვიდი წლის ასაკში ბელგიელმა ოლივიე ტეისკენსმა ზუსტად გააცნობიერა თავისუფლების წყურვილი, როდესაც გადაწყვიტა, რომ ოტ კუტიურის შექმნა უნდოდა. კოსტიუმების ხატვა კიდევ უფრო ადრე დაიწყო, თან გული წყდებოდა, რომ არ შეეძლო ყოფილიყო გოგონა, რომლებიც პრინცესები არიან და ლამაზ კაბებს ატარებენ. "როდესაც სხვა ბიჭები მთვარეზე გაფრენასა ან ექიმად გახდომაზე ოცნებობდნენ, მე დიზაინერობა მინდოდა". დღეს ამბობს, რომ საკუთარ თავში ქალური საწყისის ძიება ძალიან ეხმარება კოლექციების შექმნაში. ამის გარეშე, - ფიქრობს ოლივიე, ვერ გაიგებ მდედრობითი სქესის წარმომადგენლების ნამდვილ სურვილებს.

1995 წელს ტეისკენსმა მოდის დიზაინის შესწავლა დაიწყო ბრიუსელის École Nationale Supérieure des Arts Visuels de la Cambre- ში, თუმცა სულ რაღაც ოცი წლის ასაკში აქ სიარულს თავი დაანება. მიზეზი მარტივი იყო - შესაძლებლისა და აუცილებლის ერთმანეთთან დაკავშირება. ტეისკენსს აღარ შეეძლო ლოდინი. უნდოდა, რაც შეიძლება მალე მოეხდინა საკუთარი თავის რეალიზება და ამიტომ ბრენდის შექმნა გადაწყვიტა. მისი პირველი ნამუშევრები ექსტრავაგანტური იყო, გოთური ელემენტებით და კრიტიკოსების მოწონებასაც იმსახურებდა, თუმცა სამწუხაროდ ეს არ აისახებოდა ინვესტორების სიმრავლეზე. ამიტომ, ფინანსური მხარდაჭერის არარსებობის გამო, ახალგაზრდა დიზაინერი იძულებული გახდა გაეუქმებინა თავისი ბრენდი, რის შემდეგაც თეატრის კოსტიუმების შექმნა დაიწყო.

ისეთი ავტორიტეტული ჟურნალი, როგორიცაა Harper"s Bazaar, ოლივიე ტეისკენსისთვის საქებარ სიტყვებს არ იშურებდა, ჰოლივუდის ვარსკვლავები ვოგის ყდებზე დიზაინერის სამოსში ჩაცმულები ჩნდებოდნენ. მიუხედავად ყველაფრისა, მის ნამდვილ წარმატებას მადონას სახელი უკავშირდება - ოლივიე ერთ დღეში გახდა პოპულარული, როდესაც ის ოსკარის დაჯილდოების ცერემონიალზე მის კაბა-პალტოში გამოწყობილი გამოცხადდა.

As transient things are

Be in me as the eternal moods  of the bleak wind, and not  As transient things are—  gaiety of flowers.