Versace for H&M

გაათენებდით ღამეს ტანსაცმლის მაღაზიის წინ, გრძელ რიგში იმისათვის, რომ რომელიმე დიზაინერის კოლექციიდან ერთი ნივთი შეგეძინათ? ნამდვილ fashionista-ს ამ კითხვაზე ალბათ ნაკლებად გაახსენდება ის, რომ ღამით გარეთ უკვე გვარიანად ცივა. პასუხი ნამდვილად დადებითი ექნება, მხოლოდ ჯერ კითხვაზე კითხვით გვიპასუხებს - რომელი დიზაინერის კოლექციიდან?

ასეთ შემთხვევაში ყველა ჩვენგანს ალბათ სხვადასხვა დიზაინერი გაახსენდება. ვიღაცას დაიან ფონ ფურსტენბერგი მოსწონს, სხვას - ლანვანისა და ჟივანშის დახვეწილი სტილი, პირადად მე ამ სეზონზე DKNY-ის კოლექციაზეც არ ვიტყოდი უარს - მოთმინებით გავატარებდი ზამთრის გრძელ ღამეს ყინვაში, მაღაზიის ვიტრინაზე ცხვირმიჭყლეტილი. არა, აბა რა სისულელეებს ვწერ. ამისთვის უფრო უმტკივნეული და ნაკლებად ყინვიანი გამოსავალი არსებობს - ინტერნეტ-მაღაზიები და ერთგული მასტერქარდი. თუმცა, როდესაც საქმე ისეთ კოლაბორაციას ეხება, როგორიც დონატელა ვერსაჩესა და შვედურ გიგანტის, H&M-ის მაღაზიათა ქსელის თანამშრომლობაა, ათასობით ადამიანი კარგავს საღად აზროვნების უნარს და სიცივეში, კილომეტრიან რიგში დგება, რომ ცნობილი დიზაინერის სამოსი H&M-ის დემოკრატიულ ფასებში შეიძინოს.

არც ისე დიდი ხანია, რაც Versace for H&M-ის ლიმიტირებული კოლექცია მთელი მსოფლიოს მასშტაბით გაყიდვაში გამოვიდა. ნოემბრის შუა რიცხვებიდან ვერსაჩეს ხელმოკლე (და არა მხოლოდ ხელმოკლე) თაყვანისმცემლებს ნამდვილი ისტერია დაეწყოთ. ეს ამბავი დაახლოებით იმას ჰგავს, რაც გასულ წელს ლანვანთან თანამშრომლობას მოჰყვა - ყველა ბეჭდურ თუ ინტერნეტის გამოცემაში, ბლოგებზე, ფორუმებზე ეს კოლექცია განიხილება. ოქტომბრის ბოლოს ორიოდე სიტყვა ამასთან დაკავშირებით მეც დავწერე, როდესაც მოდურ კოლაბორაციებზე ვსაუბრობდი. მაშინ ჯერ კიდევ სარეკლამო კამპანიით იყო შესაძლებელი ახალ კოლექციაზე მსჯელობა. ები ლი ქერშოუს ჩაცმულობის მიხედვით, ასევე იმ ფილმის, რომელშიც ანა დელო რუსომ მიიღო მონაწილეობა, ამ თანამშრომლობაზე მხოლოდ სასიამოვნო ემოციები მიჩნდებოდა.

ახლა, როდესაც კოლექციის თითოეული ნივთი თავისუფლად შეიძლება ვნახოთ კომპანიის და კიდევ ათასობით სხვა ვებ-გვერდზე, პირველი აზრი, რომელიც შეიძლება ზოგიერთ ჩვენგანს გაუჩნდეს, ისაა, რომ არა მხოლოდ ღამის სიცივეში, გრძელ რიგში დგომა თბილ მზიან დღესაც კი არ ღირს. ეს მაშინ, თუ რაციონალური აზროვნების ძალა შეგრჩა. არადა, ეს ხომ თითქმის შეუძლებელია, როდესაც ვერსაჩეს სახელი გესმის. ალბათ სწორედ ამით იყო განპირობებული თვალუწვდენელი რიგები H&M-ის მაღაზიებთან. როგორც The Guardian წერდა, ლონდონში რიგის სიგრძე ბითლომანიის ასოციაციებს იწვევდა. პოპ-კულტურის ფენომენის მნიშვნელობა სწორედ რიგის სიგრძით უნდა განსაზღვროო, ამბობდა ავტორი. როდესაც პირველ მყიდველებს თავად დონატელა ვერსაჩე იღებს, ამ ფენომენმა გაურკვეველი სახეც შეიძლება მიიღოს - ვერ გადაწყვიტო, რომელი უფრო გინდა, ცნობილ დიზაინერთან ფოტოს გადაღება თუ მოდური სამოსის შეძენა.

გიორგი ბეჟანიშვილი - enfant terrible-ის ისტორია

როდესაც Oakazine-ს (საერთაშორისო ხელოვნებისა და მოდის ჟურნალი) ჟურნალისტი ეკითხება, თუ რატომ დაიწყო მოდის სფეროში მოღვაწეობა, ის პასუხობს: "არ მგონია რაიმე კონკრეტული მიზეზი მქონოდა ამისთვის. მოდითა და შემოქმედებით სავსე ბავშვობიდან ვიყავი. ყოველთვის ვთამაშობდი, ვჭრიდი, ვქმნიდი კოლაჟებს, ვაწყობდი თეატრალურ სცენებს. ამ ყველაფერმა მიმიყვანა იმ დანიშნულებამდე, სადაც ახლა ვიმყოფები და იმედი მაქვს, რომ ის უფრო შორსაც წამიყვანს."

ამჟამინდელი კონდიცია - enfant terrible-ია, ალბათ იმიტომ, რომ მოდის სფეროში არსებულ კანონებს ნაკლებად ემორჩილება, მხოლოდ თავის ფანტაზიას უჯერებს და ალბათ სწორედ ამიტომ არის მისი სტილი ასეთი ავთენტური, სხვა დიზაინერებისგან განსხვავებული. ამჟამად, როგორც ბლოგებზე წერენ, გიორგი ბეჟანიშვილი ნიუ-იორკში ცხოვრობს და მოღვაწეობს, თუმცა თავიდან ყველაფერი ავსტრიის დედაქალაქში დაიწყო.

მომავალმა დიზაინერმა საქართველო თვრამეტი წლის ასაკში დატოვა. დღეს ის ამ გადაწყვეტილებით ძალიან ბედნიერია. თვლის, რომ მის ცხოვრებაში ეს სარისკო ნაბიჯი იყო, რომელმაც საბოლოოდ ძალიან გაამართლა. ბეჟანიშვილი იმასაც აღნიშნავს, რომ მის ნამუშევრებში ქართული ფაქტორი არსებობს. "საქართველო ჩემს სისხლშია, სადაც არ უნდა წავიდე".

ვენაში რომ ჩავიდა, გამოყენებითი ხელოვნების უნივერსიტეტის მოდის ფაკულტეტზე დაიწყო სწავლა. აქ ისეთ ავტორიტეტებთან მოუწია ურთიერთობა, როგორებიც ვერონიკ ბრანკინიო და ბერნარდ ვილჰელმი არიან. აღსანიშნავია, რომ გიორგი ბეჟანიშვილი ვერონიკ ბრანკინიოსთან სწავლას თავისი ცხოვრების დიდ გამოცდილებას უწოდებს. მან მართლაც დიდი როლი ითამაშა ახალგაზრდა ხელოვანის ცხოვრებაში, როდესაც იმ შვიდკაციან ჯგუფში შეიყვანა, რომელიც მოდის განყოფილებაში ისწავლიდა.

დიდი შემოქმედებითი ნიჭის წყალობით გიორგიმ მალე მიიქცია ყურადღება. პირველი მინი კოლექცია, "გრძელთმიანი ბავშვი" 2008 წელს წარმოადგინა, რომლისთვისაც შვეიცარიული პრიზი მიიღო. მეორე, Jheronymus უკვე ლონდონში აჩვენა, მესამე კი, "აღსარებამდე ერთი დღით ადრე" ბერლინის მოდის კვირეულზე წარადგინა 2010-ში. 2009 წელს ბეჟანიშვილი მოდის საერთაშორისო კონკურსში Forndazione Claudio Buziol-ის პირველი პრიზიორი გახდა. მის ყველაზე წარმატებულ ნამუშევრად ალბათ შეიძლება სადიპლომო ნამუშევარი ჩაითვალოს - სახელწოდებით ODA, რომლის ჩვენების შემდეგაც ავსტრიის კულტურისა და განათლების სამინისტრომ ჯილდო გადასცა, როგორც წლის ხელოვანს მოდის სფეროში ბოლო ექვსი წლის განმავლობაში შეტანილი წვლილისთვის.

გიორგი ბეჟანიშვილი ძირითადად კაცის სამოსისა და აქსესუარების შექმნაზე მუშაობს. მის სტილს ადვილად იცნობთ - უჩვეულოდ რაფინირებული და ელეგანტური და მაინც ძალიან ბოჰემური, აღმოსავლური ეგზოტიკით სუნთქავს. თავისუფალი სტილის შარვლები და ტუნიკები გარკვეული ანტიკური ესთეტიკის ასოციაციებს აღძრავს. მის საერთო სტილზე საუბარი მაინც ძნელია, რადგან თითოეული კოლექციისთვის გიორგი ყოველთვის რაღაც განსხვავებულს ქმნის. დიზაინერი შთაგონებას ბევრ რაღაცაში ეძებს - ჰიერონიმუს ბოსხის ტრიპტიქებში, ტარკოვსკის პოლაროიდებში, დეშ სნოუს, დევენდრა ბანჰარტის, ვინსენტ გალოს, მარსელ პრუსტისა თუ გოეთეს შემოქმედებაში...

ODA-ში კავკასიური და სპარსული მოტივები იგრძნობა. ფერადი გრძელი ჟაკეტები თუ პალტოები, თავისუფალი ტუნიკები, განიერი შარვლები, სპარსული ხალიჩის ორნამენტები, ლითონის მასიური ქამრები, სამკაულები... გიორგი ბეჟანიშვილმა კოლექციაში ტრადიციული მოტივები გააცოცხლა და ძალიან საინტერესო, ინდივიდუალური, მამაკაცური სტილის სამოსი შექმნა.

გოდფრი დინი - საუბრები მოდაზე

Godfrey Deeny in Rustaveli Theatre,
photo: Irakli Bluishvili, Tabula Magazine

ეს ირლანდიელი, მოდის სფეროში, ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ჟურნალისტი და მიმომხილველია. მის აზრს მსოფლიოს წამყვანი დიზაინერები უწევენ ანგარიშს. არის CFDA-ის (The Council of Fashion Designers of America) დაჯილდოების ჟიურის წევრი, რაც მოდის სფეროში ერთგვარ ოსკარად ითვლება. ის მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი მოდის ჟურნალის Vogue Hommes International-ის მთავარი რედაქტორი იყო. დაინტერესებულია საგანმანათლებლო საქმიანობითაც – პარიზის მოდის ინსტიტუტში და მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ლექციებს კითხულობს.

მიაჩნდა, რომ ჟურნალისტი ან მეომარი უნდა იყოს, ან მონა. თავისთვის, როგორც წესი, პირველ როლს ირჩევდა. მოდის ყველაზე მეამბოხე ჟურნალისტი, არაერთხელ გამხდარა ჩვენებაზე არასასურველი სტუმარი. დოლჩე და გაბანა, ნილ ბარეტი, დანჰილი – ეს ის სახლებია, რომლებმაც დინის თავიანთ შოუზე დასწრება აუკრძალეს მკაცრი კრიტიკის გამო, ხოლო მიუჩია პრადამ ერთხელ სილაც კი გააწნა. ვეკითხები, რა უნდა გააკეთო, რომ პრადასგან ეს დაიმსახურო. მპასუხობს, რომ კრიტიკული შენიშვნა ვერ აიტანა სუნამოსთან დაკავშირებით. მოგვიანებით ვიგებ, რომ მიუჩია არ არის ერთადერთი – მას დაიან ფონ ფურსტენბერგიც ასე მოექცა. დინის არ მოსწონს, როცა დიზაინერებს კრიტიკის მიღება არ შეუძლიათ – დიდ სისუსტედ მიიჩნევს.

საქართველოს მოდის კვირეულს საპატიო სტუმრის სტატუსით ეწვია და მოდის პიარისა და ჟურნალისტიკის თემაზე რამდენიმესაათიანი ვორქშოფიც გამართა. მასთან გასაუბრება ცოტა მოგვიანებით, მოდის კვირეულის მეორე დღეს მოვახერხე.  ჩვენი საუბარი, ბუნებრივია, გაზაფხული-ზაფხული 2012-ის კოლექციებზე შთაბეჭდილებების გაზიარებით დაიწყო.

ისეთი, როგორიც Massive Attack

ერთი ბიჭია. კინო უყვარს და asos-ის შარვლები. მგონი ფროდიჯი და ვუდი ალენიც. მოკლედ, კარგი ბიჭია. სახელით რომ ვახსენო, იფიქრებთ/იფიქრებს რომ obsessed ვარ, ამიტომ პერსონიფიცირებას გვერდს ავუვლი.

საერთოდ, გაპიროვნების მომენტი არ მიყვარს. როცა მეკითხებიან, რელიგიური ვარ თუ არა, პასუხს არ ვცემ ხოლმე, ამიტომ მეგობრების უმეტესობას ათეისტი ვგონივარ. არადა, ძალიან რელიგიური ვარ. უბრალოდ, პერსონიფიცირებული ღვთაებების არ მჯერა. იესო ქრისტე დიდი ფილოსოფოსია, იმაზე უფრო დიდი, ვიდრე სოკრატე და კიდევ უფრო მაგარი, ვიდრე შოპენჰაუერი (იმიტომ, რომ ქრისტეს ფილოსოფიის გასაგებად არ გჭირდება არაფხიზელ მდგომარეობაში ყოფნა). კოსმიური გონი კი, აბსოლუტი, „ის", სხვა რამეა, იმას არც შარავანდედი ჭირდება და არც წვერები. უბრალოდ, ადამიანებს არ შეუძლიათ სჯეროდეთ რაღაცის ვიზუალური გამოსახულების გარეშე.

ამ ბიჭს, თავში რომ ვახსენე, კარგი ბლოგი ჰქონია. ერთ, როგორც თვითონ წერს, ძალიან სასაცილო პოსტში (მე კიდევ ვფიქრობ, ძალიან ალკოჰოლურ პოსტში) უწერია: „მე არ ვაღიარებ წამიერ შეგრძნებებს. ის, რაც მხოლოდ აწმყოშია და არ აქვს სხვა დროის შეგრძნება, მკვდარია“. რა უნდა ამ ფრაზასთან გოგოს, რომელიც წამიერი შეგრძნებების მონაა? ალბათ, ის, რომ უნდა გაიხსენოს რაღაც ისეთი, რაც მისთვის ყველა დროში არსებობს, პლუსპერფექტის გარდა.

მაშინ პირველად მივხვდი, რომ შეიძლება რაღაცის თაყვანისცემა მისი ნახვის გარეშე. ეს დაახლოებით თხუთმეტი წლის წინ იყო - ძალიან სულელურ ფილმს ვუყურე შერონ სტოუნის და უილიამ ბოლდუინის მონაწილეობით. ფილმის საუნდტრეკი იყო გრანტ მარშალის, რობერტ დელ ნაჯას, ენდრიუ ვაულზის მუსიკა შარა ნელსონის ვოკალით. მეორედ ამ მუსიკას რადიოში მოვუსმინე ერთი წლის შემდეგ და მაშინვე ვიცანი. ყველაზე მაგარი იყო. თან, მაშინ სულაც არ ვიცოდი, რომ მარშალი ყველაზე სექსუალური შავკანიანი იყო პლანეტაზე, დელ ნაჯა კი... სექსი საერთოდ აღარაა საჭირო, როცა მის ხმას უსმენ. იმიტომ, რომ ამ მუსიკასთან ურთიერთობა უკვე კულმინაციაა, სენსუალური, სექსუალური, მენტალური, ფიზიკური კონტაქტის. 

ერთხელ ერთმა ბიჭმა მითხრა, ეს არ არის ფასეული არტი, რომელიც დროს გაუძლებსო. ასეთებისთვის დროს ალბათ მარტო ბითლზი და პროკოფიევი უძლებენ. მარტო იმის თქმა შემიძლია, რომ თუ ბრისტოლის ყველაზე ბოჰემური, ყველაზე ხარისხიანი ჰეროინი სისხლში შეუშვი და მაშინვე არ მოგკლა, აბსტინენტურ სინდრომს ვეღარ გაექცევი. 

სადღაც ერთი თვის წინ Gotan Project-ის წევრები გავიცანი, ფილიპ კოენ სოლალი და კრისტოფ მიულერი. რედისონში ვიყავით, ძალიან მზიანი დღე იყო, ორივე გამოუძინებელი ჩანდა, თუმცა წინა დღით ჩატარებული კონცერტით ძალიან კმაყოფილები და ხალისიანები იყვნენ. უფრო სწორად, ფილიპი ხალისიანი იყო, კრისტოფი კიდევ ისეთია, რაღაცნაირი, ბრისტოლური, gloomy. მე ვიჯექი და ვფიქრობდი, როგორ ამეღო კარგი ინტერვიუ ისე, რომ მიულერისთვის ყურადღება არ მიმექცია. ისეთია, ბრისტოლური, ძალიან სექსუალური ქარიზმა აქვს და თვალს ერთი წამით არ გაშორებს, მაშინაც, როცა მას არ ესაუბრები. მოულოდნელად, სანამ ვკითხავდი, როგორ მუსიკას უსმენთ მეთქი, თვითონ თქვეს, იცი, Massive Attack ჩვენი საყვარელი ჯგუფიაო. მაშინ იყო, ორივე რომ შემიყვარდა, ოთახი განათდა და ყურებამდე გავუღიმე - ჩვენ, სამივენი, ერთი რელიგიის მიმდევრები ვიყავით. (ინტერვიუ შეგიძლიათ ნახოთ აქ).

ეს რელიგია კი ასეთია - ყველაფრისმომცველი - ელექტრონული მუსიკის, როკის, ფსიქოდელიის, ჯაზის, ჰიპჰოპის, რეგგის, ტრანსის, სოულის, ემბიენტის... ღმერთი ისეთი უნდა იყოს, როგორიც კოსმიური, უნივერსალური სიკეთე, კულტურული, მენტალური და ა.შ. ჩარჩოების გარეშე. ისეთი, როგორიც Massive Attack. 

ანგელოზებს, მლოცველებს და დემონებს ამ რელიგიაშიც ბევრს ნახავთ  :)

All that jazz

Would you be so kind not to speak until the concert is over? ვინ არიან ესენი. ან ხმას მაინც დაუწიეთ. ლარი ქორიელს ველაპარაკები.

ველაპარაკები რა. ის გახარებული გვეუბნება, you Tbilisi people have got a rhytm-ო. ტაშს ხო არ დავუკრავ, ამიტომ თავს ვუქნევ. ხელები ისეც დაკავებული მაქვს, ეს ესაა ბარში როზე დამისხეს. ისეთია, მოგანდომებს საერთოდ ვერ ერკვეოდე ღვინოებში, ერთი ბეწოთიც კი - ბუკეტი გაურკვეველია, დომინანტი ნოტებიდან მხოლოდ სინთეტიკური ვარდი იგრძნობა, ყველანაირი კენკრის თუ ციტრუსის გარეშე. 

სამაგიეროდ, ლარის მუსიკა, როგორც ჯონ ვურდემანი იტყოდა, მზეა, სითბო. მაგრები არიან ეს ბებერი იანკები. ჩემი ყურები მხოლოდ future jazz-ისთვის მეგონა იყო შექმნილი, ახლა კიდევ ერთ რამეს ვხვდები, ყველანაირი საუნდი, რომელსაც ასეთი სიყვარულით გადმოგცემენ, ასეთი ბედნიერი და განათებული სახეებით, მთელი სხეულით, ლამაზია ყველანაირი სტილის ჩარჩოების მიუხედავად. Screw style! And u are reading the blog of style seeker :D

არადა, ნიკა ესებუა (ჩემი თანამშრომელია ტაბულაში, კინოზე რომ წერს ხოლმე, ის) როგორ თანამიგრძნობს, რომ ჯაზ ფესტივალზე ყოფნა დამავალეს. რა თქმა უნდა, ნიკა უსაზღვროდ კეთილია, მაგრამ, ეს ავტომატურად ისეც გამოუვიდოდა, რომ წარმოიდგენდა საკუთარ თავს ჩემს ადგილზე. ჩვენ ხო ინდით, პანკ როკით, ელექტრონიკით ვარსებობთ.

ლარი, შე ბებერო. რაო, რას ამბობ? თუ რამეს აკეთებ, აი, ასე, ენდორფინებით დამუხტულმა უნდა აკეთო, ისე ფასი არ აქვსო? აჰა. მაშინ ჯობია ეს როზე სადმე ფეხებთან დავიდგა. რათ მინდა ალკოჰოლი ასეთი მუსიკისგან ემოციის მისაღებად? ამ ადგილას, ივენთ ჰოლში, ორი დღის წინაც ძალიან სიგიჟე იყო. მაშინ სკამები არ იდგა და ჩვენ ფეხზე  მდგარები ვცეკვავდით სონი ემორის ძალიან ენერგიულ, ძალიან რიტმულ ჯაზზე.

მაგრამ სონის მუსიკა ცარიელი სექსი იყო. ეს კიდევ, ლარის რიტმები - სიყვარულია. ძლივს არ ვისწავლე ამ ორი რაღაცის ერთმანეთისგან გარჩევა.

ორშაბათს ესებუას ყურები უნდა გამოვუჭედო, სანამ ჩემი მაგიდიდან მორიგი კრუასანის აწაპვნას მოახერხებდეს.

ჰემინგუეისთან შესახვედრად, ილუზიების გარეშე

მოგეწონებოდათ, მოულოდნელად გასული საუკუნის ოციან წლებში რომ აღმოჩენილიყავით? აი, ასე, უბრალოდ, დროის მანქანების და მსგავსი წარმოუდგენელი მოწყობილობების გარეშე, გასულიყავით ქუჩაში და უეცრად ძველი ავტომობილების, არათანამედროვედ ჩაცმული ხალხის, ძველებურად მოწყობილი კაფეების სამყაროში მოხვედრილიყავით?

ხანდახან ადამიანებს გვეჩვენება, რომ არასწორ დროსა და ადგილზე დავიბადეთ და ვიწყებთ ხოლმე უმიზნო ოცნებას იმაზე, თუ სად, რომელ ეპოქაში ვიცხოვრებდით ბედნიერად. ამისთვის ოციანი წლები, განსაკუთრებით, თუ მხედველობაში ევროპას მივიღებთ, მართლაც მშვენიერი პერიოდი შეიძლებოდა ყოფილიყო. მოგვიანებით ჩრდილოეთი ამერიკის კონტინენტზეც ძალიან საინტერესო ხანა იწყება. ფიქრებით რენესანსის პერიოდსაც შეიძლება გადაწვდე, ან სულაც იფიქრო, რომ ანტიკური ხანის ფასეულობები შენთვის ყველაზე მისაღები იქნებოდა. ბოლოსდაბოლოს, ეპოქის ფასეულობებს რომ თავი გავანებოთ, წვიმის წყალი იქნებოდა ისეთი სუფთა, რომ ნიაღვარშიც სიამოვნებით ვირბენდით და არ ვიფიქრებდით მჟავებსა და გლობალურ დათბობაზე.

ისე კი, ვისაც წვიმაში სირბილი უნდა, ამას ისეც აკეთებს. მაგალითად, ჰოლივუდის სცენარისტი გილი, ვუდი ალენის ახალი ფილმის, "შუაღამე პარიზში"-ს მთავარი პერსონაჟი. სამაგიეროდ, გილს სულ სხვა ამბები აწუხებს - ილუზიები იმაზე, რომ "იქ უკეთესია, სადაც ჩვენ არ ვართ". ამიტომაა, რომ საფრაგეთის დედაქალაქში ჩასული, ყოველ შუაღამეს 20-იანი წლების პარიზში ხვდება, სადაც უამრავ საინტერესო პიროვნებას გაიცნობს: ჰემინგუეის, პიკასოს, ფიცჯერალდს, სალვადორ დალის...

მგონი, ალენის ფილმი ძალიან კარგი გამოვიდა. მსუბუქი, ძალიან მხიარული, დასამახსოვრებელი პერსონაჟებითა და ფრაზებით, რაც მთავარია, ზედმეტად ინტელექტუალური ფილმის პრეტენზიის გარეშე. მისი ყურების შემდეგ იგებ - ყველაზე კარგი და ნამდვილი ის დროა, რომელშიც ცხოვრობ, მის საინტერესოდ გასატარებლად კი გამოგონილი სიტუაციები თუ გმირები სულაც არაა საჭირო. თუმცა, ამდენ მაგარ ბიჭთან "შეხვედრის" შემდეგ ეს შეიძლება არც ისე იოლი იყოს - შენც გინდება სიურეალისტებთან გართობა, ჰერტრუდ სტაინთან სტუმრობა, ჰემინგუეისთან საერთო ენის გამონახვა, la belle epoque... მე კი, 20-იანების კოსტიუმებით მოხიბლული, ამ თემაზე ვფიქრობდი და უცებ მივხვდი, რომ ჩვენთვის სრულიად არაა აუცილებელი ვუდი ალენმა თავის გიჟურ ფილმებში გვათამაშოს, რომ სხვა პერიოდში ცხოვრების ილუზიის შექმნა შევძლოთ. ამისთვის არსებობს მოდა, რომელიც იოლად გადაგიყვანს სამოცდაათიანებში, სამოციანებში... და რა ხშირადაც არ უნდა დავაბრალოთ დიზაინერებს იდეების ნაკლებობა, ეს მაინც სახალისოა - იცხოვრო ილუზიების გარეშე, მაგრამ სხვა ეპოქის ტანსაცმელში გამოწყობილმა.

სწრაფი მოდა სწრაფი რეაქციის მოლოდინში

ჩვენს სა­უ­კუ­ნე­ში პრო­დუქ­ტის ერ­თი სიტ­ყვით და­ხა­სი­ა­თე­ბა რომ შეიძლებოდეს, ბევრს ასო­ცი­ა­ცი­ა “სწრაფთან” გაუჩნდებოდა. თა­ნა­მედ­რო­ვე ადა­მი­ა­ნე­ბის ჰი­პერ­ტრო­ფი­რე­ბულ­მა მოთხოვნილებამ, დრო დაზოგონ, სწრა­ფი კვე­ბის რესტორნები, ჩქა­რი ინტერნეტი, ტრან­სპორ­ტი ყვე­ლა­ზე მოთ­ხოვ­ნა­დი გახადა. რო­ცა შეგიძლია, გქონ­დეს ყვე­ლა­ფე­რი დღეს, არ და­იც­დი ხვა­ლამ­დე – ასე­თი­ა იდეა, რო­მე­ლიც თა­ნა­მედ­რო­ვე ცხოვ­რე­ბის მთა­ვარ მაქ­სი­მად იქცა. ამან კი გავ­ლე­ნა ყველაფერზე, მათ შორის, მო­დის ინ­დუს­ტრი­ა­ზეც მოახდინა.

ის, რაც ახ­ლა­ხან მი­ლა­ნის მო­დის კვი­რე­ულ­ზე ვიხილეთ, მა­ღა­ზი­ებ­ში მხო­ლოდ ექ­ვსი თვის შემ­დეგ აღმოჩნდება. თუმ­ცა ეს არ არის მი­ზე­ზი იმისთვის, რომ სა­კუ­თარ თავს მო­დურ სა­მოს­ზე უა­რი ასე­თი ხან­გრძლი­ვი დრო­ით უთ­ხრათ – გა­მო­სა­ვა­ლი იო­ლად მო­ი­ძებ­ნე­ბა ზარას, ტოპშოპის, H&M-ის მა­ღა­ზი­ა­თა ქსელებში. მა­თი დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი ხომ მომ­ხმა­რე­ბელს იმის ასლს ძა­ლი­ან მა­ლე სთა­ვა­ზო­ბენ (თა­ნაც შე­უ­და­რებ­ლად და­ბალ ფასში), რაც ცნო­ბილ­მა მო­დის სახ­ლებ­მა პო­დი­უმ­ზე წარმოადგინეს. მაგალითისთვის, და­ი­ან ფონ ფურ­სტენ­ბერ­გის დი­ზა­ი­ნის ნივ­თი Forever 21-ის მა­ღა­ზი­ა­ში რამ­დე­ნი­მე ათე­ულ (და არა ათას!) დო­ლა­რად შე­იძ­ლე­ბა ნახოთ. target corp. კი სულ რა­ღაც 35 დო­ლა­რად შე­მოგ­თა­ვა­ზებთ ჩანთას, რო­გო­რის ყიდ­ვაც პრო­ენ­ცა შუ­ლერ­თან ორი ათას დო­ლა­რამ­დე დაგიჯდებოდათ. ეს ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი სა­კუთ­რე­ბის უფ­ლე­ბის დარ­ღვე­ვას ჰგავს, თუმ­ცა სწრა­ფი მო­დის გამ­ყიდ­ვე­ლებს ეს ბრალ­დე­ბა დი­დად არ აღელვებთ. მთა­ვა­რი მომ­ხმა­რებ­ლის სურვილია, ეს უკა­ნას­კნე­ლი კი მას ბევ­რი მო­დუ­რი სა­მო­სის შე­ძე­ნას კარნახობს. ამის შე­თა­ვა­ზე­ბა სა­შუ­ა­ლოს­ტა­ტის­ტი­კუ­რი მყიდ­ვე­ლის­თვის მხო­ლოდ სწრა­ფი მო­დის შემ­ქმნე­ლებს შეუძლიათ.

Empiricism in the bedroom

როცა აუზის ცარიელ ტერასაზე მზის აბაზანას იღებ, ოცნებობ ოქროსფერ ქვიშაზე და მოწყენილობისგან მეათასედ არეფრეშებ მეილს, ჰალუცინოგენურ განწყობას ვერ გაექცევი. ისღა დაგრჩენია მეათიათასედ მოუსმინო მასივის radiation ruling the nation-ს და იფიქრო რაც შეიძლება უცნაურ თემებზე. მაგალითად, დღეს ვცდილობდი პლატონის გამოქვაბული და სადომაზოხისტური სექსი ერთმანეთთან დამეკავშირებინა. გამომივიდა თუ არა, მიხვდებით. იმასაც, რომ ამ პოსტს დასხივებული ვწერ. უბრალოდ, შთაგონებული ვარ. შთაგონება კი აუზის გასახდელში მეწვია, როცა ერთმა გოგომ საკმაოდ სექსუალურ სხეულზე ამოიცვა... გახსოვთ ბრიჯიტ ჯონსის absolutely enormous granny panties?  (და ჰიუ გრანტის კომენტარი - კაკიე აგრომნიე ტრუსიკი :))) ) ამ გოგოს გვერდით უცებ ვიღაც რუსი დეიდა ბამბის სტრინგში შეუდარებლად მომხიბვლელად მომეჩვენა. სანამ ვუაიერიზმში დამადანაშაულებდეთ, იმაზე გადავალ, ჩემი ვიკინგი მეგობარი რომ მეუბნება ხოლმე - get to the point!

პარიზიდან ბიზანტიაში

რა ხდება, როცა გბეზრდება ჰიპი, გრანჟი, ლონდონი, ფუტურისტული ფანტაზიებით ცხოვრება, პანკური ცხოვრების თუ ჩაცმის სტილი, მოსკოვი, მანჰეტენი, კოკა-კოლა, კონსერვანტები, არაფრისმთქმელი მინიმალიზმი, ბირკინის ჩანთები ყველგან, კიტჩი, ბოლო საუკუნის მრავალფეროვანი, მაგრამ მაინც ტექნოგენური კულტურა?

ალბათ ის, რომ წყვეტ ახლის ძიებას და უკან, შორეულ საუკუნეებში იხედები, სადაც ასეთი სიმყუდროვე, მისტიკურობა და სილამაზეა. ალბათ ასე უფრო ადვილია დაინახო ის, რაც რთული იქნებოდა აღსაქმელად იმ დროში მცხოვრები ადამიანებისათვის. დაინახო, რა იშვიათია კონტრ-კულტურების თანაარსებობა ისე, რომ არ მოხდეს მათი ერთმანეთში არევა, ერთიმეორეზე გავლენის მოხდენა და ზოგიერთ შემთხვევაში ჰარმონიული სინთეზის წარმოქმნაც კი.

The Kills - Blood Pressures, 2011

შეფასება: 4/5

ისინი ქმნიან მუსიკას, რომელიც ადრე არავის მოუსმენია - ინდის, პანკის, ბლუზის, როკ ენ როლისა და გარაჟის როკის არაჩვეულებრივ სინთეზს. ამ დროს კი  ყველა The White Stripes-ის მიმბაძველობას აბრალებს. მათ მინიმალისტურ სტილზე ხანდახან ისე საუბრობენ, თითქოს ის პრიმიტიული იყოს, ჯეიმი ჰინსის მუსიკალურ ნიჭზე მეტად კი მისი და ქეით მოსის ურთიერთობის პიკანტური დეტალები აინტერესებთ. ამის მიუხედავად, The Kills-ისთვის კომპლექსები აქამდე არავის შეუმჩნევია. მისი მეორე წევრი, ელისონ მოსჰარტი ახალ მუსიკალურ ჯგუფ The Dead Weather-ში ჯეკ უაიტთან, The White Stripes-ის ყოფილ წევრთან  ერთადაც კი მღერის.

მოსჰარტის და უაიტის ტანდემი წარმატებული რომ იქნებოდა, ალბათ ცოტას თუ ეპარებოდა ეჭვი. და მაინც, ის ქიმიური რეაქცია, რომელიც ჯეიმი ჰინსსა და ელისონს შორის მუსიკალური ურთიერთქმედების დროს წარმოიშობა, განუმეორებელია. ამის დასამტკიცებლად The Kills-ის ძველი შემოქმედებაც გამოდგება და ახალი ალბომიც, Blood Pressures, რომელმაც კრიტიკოსებისა და მსმენელის მხრიდან არაერთგვაროვანი შეფასებები მიიღო. ერთნი თვლიან, რომ ის ამ დუეტის ყველაზე დახვეწილი ალბომია, სხვები ამბობენ, რომ ჯგუფი არასოდეს ყოფილა ასეთი მოსაწყენი და მან ის პოსტპანკური მუხტი დაკარგა, რომელიც წინა ორ ალბომში ასე კარგად იგრძნობოდა.

სიმართლე ისაა, რომ Blood Pressures-ში ყველაფერია, რაც ჯგუფის სავიზიტო ბარათად მიიჩნევა - რაფინირებული პანკ-ბლუზი, გოთიკური სიმძიმე, გარაჟის ხმაურიანი ატმოსფერო, მინიმალისტური როკი. ელექტროპოპის და რეტროს მიმართულება ალბომს ზედმეტ ეკლექტურობას ანიჭებს. ვფიქრობ, The Kills-ის  მთავარი ღირსება ისაა, რომ დრამ-მანქანით, გიტარით, სექსუალური დაძაბულობით შეუძლია ძალიან სახასიათო მუსიკის შექმნა, რომელიც სწორედ მინიმალიზმის დამსახურებით გამახსოვრდება. ბითლზისთვის დამახასიათებელი მელოდიურობა და რომანტიკული ბალადები ჰინსს და მოსჰარტს, უბრალოდ, ინდივიდუალურობას აკარგვინებს. თუმცა, ამ მრავალფეროვანი ალბომით დუეტი დიდ ნიჭსა და განვითარების სერიოზულ შესაძლებლობებს უსვამს ხაზს.

Future Starts Slow:

Nail In My Coffin:

Wild Charms:

© ტაბულა, №55

Turkish Highway

Эй вы, расисты проклятые! Вы считаете, что турки – это такие усатые толстячки из «Полночного экспресса»? Вы забыли роскошь Византии, ставшей Константинополем, а потом Стамбулом? Поскольку Нью-Йорк теперь в дауне, чтобы оторваться, приходится ехать в мусульманские страны (в Дубай, как Усама, или в Турцию, как Оскар). Турки похожи на итальянцев, они высокие и одеты лучше, чем вы. Женщины у них потрясающие (Моники Беллуччи без Венсана Касселя!)...


აქ უნდა შეწყვიტო ბეგბედერის აღტაცებული კომენტარის კითხვა სტამბულზე („რომანტიკული ეგოისტი“). პირველ რიგში, იმიტომ, რომ ქალებზე გადააჭარბა. თუ ათი სტამბულელი ბიჭიდან ცხრა ძაალიან სიმპატიურია და მართლა კარგად აცვია (მე ვიტყოდი ელეგანტურად, სპორტული სტილის შემთხვევაშიც), ლამაზ გოგოს აქ ათში ერთს შეხვდები. ჩემი მეგობარი მეუბნება, ეგ შენი ნატურალიზმის ბრალია, მარტო ბიჭები გიზიდავსო, ამიტომ სპეციალურად დავიწყე თურქ გოგოებზე დაკვირვება და დიდი ძებნის შემდეგ აღმოვაჩინე ორი მომხიბვლელი არსება - ერთი პიერლოტის ქუჩაზე და მეორე ზარას მაღაზიაში. სულ ეს იყო.


მეორე რიგში, იმიტომ უნდა შეწყვიტო ფრედის დღიურის კითხვა, რომ თავად გადაამოწმო -  მართლა ასეთი მაგარი ქალაქია სტამბული თუ ასეთი რამ ფრედმა ჩილიმით გაბრუებულ მდგომარეობაში დაწერა. მითუმეტეს, რომ ორი საათიც კი არ გინდა ამ უძველეს და ულამაზეს ქალაქში მოსახვედრად. ჰოდა, ორიოდე კვირის წინ მე და ჩემმა მეგობარმა ირენემ დიდი ხნის წინ დაგეგმილი ვიზიტი განვახორციელეთ. ჩავედი საკმაოდ მოუმზადებელი, რადგან ფრენამდე ოთხი საათი რომ იყო დარჩენილი, მაშინ დავიწყე გუგლში ძებნა, სად იყო ალჟირის ქუჩა და როგორ იყო თურქულად „მადლობა“. დილის ექვს საათზე რომ ჩავედი, არცერთი აღარ მახსოვდა. სტამბულს უკვე ეღვიძა (საზარელი საცობები დამხვდა), საკმაოდ ციოდა და მე იმაზე ფიქრი დავიწყე, როგორი დამამახსოვრდებოდა ეს ულამაზესი ქალაქი - ღრუბლიანი, გაყინული, საცობებიანი. ახლა კი, ამ პოსტს რომ ვწერ, მიხარია, რადგან ზღვისპირზე გაბნეული იასამნისფერი ხეები, ბოსფორზე არეკლილი მზე და ყავისა და ლოკუმის არომატი მახსენდება. <3

Alcoholic provocateur

ქენ ევგინი ამბობს, რომ ინტერნეტი უდაბნოა. რომ მას უსაზღვრო შესაძლებლობები გააჩნია. თუ ეს ასეა, მაშინ ინტერნეტსა და ჩვენს ცხოვრებას შორისაც შეიძლება პარალელის გავლება. ცხოვრება, როგორც უდაბნო, რომელშიც ხანდახან შეცდომით ხედავ ოაზისებს და ხანდახან პოულობ კიდეც. სიმართლე გითხრათ, ფილოსოფიური აზრები ფხიზელ გონებაზე მაშინ უფრო მაწუხებდა, სტუდენტობას რომ ვიწყებდი, ახლა ამისთვის მინიმუმ 100 მლ ღვინო მჭირდება. უბრალოდ ჩემი გიჟური სიყვარულის ობიექტის,  ოლივიე ზამის ვიდეო მომეწონა და მინდა გაგიზიაროთ:

Nowness-ზე აღნიშნეს, რომ შორთის გადასაღებად სტამბული შემთხვევით არ შეირჩა - ის ყველაზე ქაოტური ქალაქია მსოფლიოში. ამას რომ ვკითხულობდი, მივხვდი, რატომ მინდოდა ბოლო ხანებში იქ მოხვედრა. ეს მოუწესრიგებლობის და ანარქიულობის დეფიციტი დიდი ხანია მაქვს. რა თქმა უნდა, მიზეზი მხოლოდ ეს არ არის, დიდ როლს აქ ბაზილიკა ცისტერნა, ჩემი აზიურ-ბიზანტიური საწყისი და თურქული ტკბილეულობაც თამაშობს.  ოღონდ ეგაა, ისლამურ სამყაროს ჩემს თვალში ერთი დიდი ნაკლი აქვს - აქ ღვინო ნაკლებად უყვართ.

ღვინის თემა ამეკვიატა, ალბათ იმიტომ, რომ მთელი წლის განმავლობაში რომ ველოდებოდი, ის დღე უჩემოდ ჩაივლის. (ვერაფერს ვიზამ, ერთი თვით ადრე ნაყიდი ბილეთების გადაცვლა რთული საქმეა.)  ახალი ღვინის ფესტივალზე ვამბობ, რომელიც შაბათს, ეთნოგრაფიულში გაიმართება. ამას იმიტომ არ ვწერ, რომ ღვინის ჟურნალისტი ვარ. თუ ღვინო გიყვართ, ეს შეიძლება ყველაზე ნათელი, მხიარული, სურნელოვანი დღე გახდეს მთელი წლის განმავლობაში. ღვინის ბუკეტი ბალახში, მზის სხივების ქვეშ სულ სხვანაირად იხსნება, ასე შემიყვარდა გასულ წელს ერთ-ერთი ვარდისფერი ღვინო, რომლის გემოც შეუძლებელია დახურულ შენობაში გაიგო. მოკლედ, იმედია თქვენ წახვალთ და მერე შთაბეჭდილებებზე დაწერთ პირადულ, არააკადემიურ, აკაციის ყვავილით გაჟღენთილ პოსტებს. როგორც ვიცი, რამდენიმე ათეულობით საუკეთესო ღვინო იქნება წარმოდგენილი. ჩემი რჩევაა, ჯაყელების ბიოღვინო გასინჯოთ, თუ აქამდე არ დაგილევიათ. თაფლის და სხვადასხვა ყვავილების ნოტების კომპოზიციაა და სუფთა ჰაერზე საერთოდ ხელოვნების ნიმუში ხდება, ჩემთვის ერთ-ერთი ყველაზე დასამახსოვრებელი დეგუსტაციური მომენტი გახდა.

აბა ჰე, ბევრი დალიეთ და ნაკლები იფილოსოფოსეთ :დ

რადიოაქტიური ხელოვნების კვირა

ფსიქოდელია, შორეული აღმოსავლეთი და მინიმალ ტექ-ჰაუსის რიტმები... ბოლო დღეებმა  საკმაოდ საინტერესოდ ჩაიარა. იაპონიაში არ ვყოფილვარ და არც მაქვს ამის სურვილი, მიუხედავად იმისა, რომ რადიოაქტიური ნიშანი ჩემთვის წმინდა სიმბოლოა (მელომანები მიხვდებიან რატომაც). უბრალოდ კარგი მუსიკით „დავსხივდი“, 3d-ში მომავალი საუკუნის ჩაცმულობა ვნახე და ორიგამით შთაგონებული ახლა ამ პოსტს ვწერ, საკმაოდ დამღლელი თბილისის მოდის კვირეულის შემდეგ. 

Alexander Maxwell

ყველაზე დიდი შთაბეჭდილება ჩემზე მუსიკამ მოახდინა (მუსიკის სიყვარული ჩემში ყოველთვის გადაწონის მოდისადმი ინტერესს, ეს გენეტიკურია). ჩვენებების  გასაფორმებლად მოწვეული იყო ალექსანდრ  მაქსველი და მისი ჯგუფი MODE-F. ალექსი გავიცანი, ძალიან კარგი ტიპია, თავისი „კამანდა“ - ნანო დე კლოზელი და ლორან ბალოც გამაცნო. მუსიკოსები არიან, „ხმის ინჟინრები“, რომლებიც მოდის ჩვენებებისთვის ექსკლუზიურად ქმნიან ან მიქსავენ მუსიკას, ლინკს თუ გაყვებით, ნახავთ რომ გერლენისა და დიორის სახლებისთვის მუშაობენ და მართლა მაგრები არიან თავიანთ საქმეში. სამწუხაროდ მუსიკას ვერ გასმენინებთ, ალექსმა საიდუმლო ფასვორდი მომცა და მკაცრად გამაფრთხილა, რომ ის მხოლოდ ჩემთვის იყო განკუთვნილი.  მასთან ბევრი ვისაუბრე, ამაზე დაწვრილებით მოგვიანებით დავწერ ტაბულასთვის. 

რაც შეეხება მოდას, ჩვენებები შერატონში გაიმართა და ეს კარგი არჩევანი იყო პოდიუმების მოწყობის მხრივ. შემოდგომა-ზამთრის კოლექციების დიდი ნაწილი არაადეკვატური გამოდგა - სულ შიფონის მსუბუქი კაბები და მოშიშვლებული მხრები. თუმცა ყველა დიზაინერი საქმეს ასე არასერიოზულად არ უდგება. მაგალითად, ძალიან კარგი ნამუშევრები ჰქონდათ დანიაში მცხოვრებ ქართველ დიზაინერს გიორგი შაღაშვილს, ატელიე ექსპერიმენტს... შაღაშვილის ჩვენების არცერთი ფოტო არ მაქვს, რადგან ჩვენება საღამოს 11 საათის შემდეგ დაიწყო და მანამდე ჩემი ციფრულის ელემენტი მოკვდა :/ ეფექტური იყო დათუნა სულიკაშვილის აეროპორტში გამართული ჩვენება. ალექსი ძალიან დიდი შთაბეჭდილების ქვეშ იყო, აეროპორტის ფოტოებიც წინასწარ მანახა, დაგვპატიჟა კიდეც მე და ირაკლი ბლუიშვილი (ტაბულას ფოტოგრაფი), მე წაგიყვანთო, არ იცოდა რომ აკრედიტაცია იქაც გვქონდა. მოკლედ, ძალიან სასიამოვნო და ნიჭიერი ადამიანია, შეყვარებული ვარ და ეს სულ ცოტა მომავალი ერთი-ორი კვირა გაგრძელდება, ამიტანეთ ))

ურბანული ველური ველური დასავლეთი

ორიოდე საუკუნის წინ, ამერიკის შეერთებული შტატების დასავლეთში. კანზასში. ან არიზონაში. ან დაკოტაში. თავში ოქროს მაძიებლის ფიქრები გიტრიალებთ, თანაც ეს-ესაა ბიზონი მოინადირეთ და თავს ველური დასავლეთის მთავარი გმირივით გრძნობთ. მთავარია, ინდიელებმა არ დაგირღვიოთ იდილია. ან ბანდიტებმა. ან ბოროტმა კოვბოიმ. ყველაფერი მარტივდება, თუ თქვენ თავად ხართ კოვბოი. კარგი, ცუდი თუ ბოროტი, არ აქვს მნიშვნელობა, მთავარია არ ენდობოდეთ არავის და იარაღიც ყოველთვის შემართული გქონდეთ.

ყველაფერი კიდევ უფრო მარტივდება, როდესაც ოცდამეერთე საუკუნის დასაწყისში, ამერიკის დასავლეთი ნაწილიდან მოშორებით ცხოვრობთ. მოშიშვლებული პეიზაჟი და მზისგან გადამწვარი ტრამალები შორსაა. არც ინდიელების თავდასხმაა მოსალოდნელი. გაცვიათ ისე, როგორც კოვბოის, თავს კი ისე გრძნობთ, როგორც ველური დასავლეთის მთავარი გმირი, მიუხედავად იმისა, აღმოაჩინეთ თუ არა ოქრო ან გზააბნეული ბიზონი.

სიუჟეტის შექმნა უფრო და უფრო მარტივდება, როდესაც წლევანდელი გაზაფხული-ზაფხულის კოლექციებს ათვალიერებ. ამ სეზონზე დიზაინერებმა ვესტერნის სტილი გააცოცხლეს, თუმცა კოვბოი ნამდვილად დაიჩაგრა, უფრო სწორად, სქესი შეიცვალა. მიუხედავად იმისა, რომ ველური დასავლეთის სტილი დროდადრო აქტუალური ხდება ხოლმე პოდიუმებზე, წელს ის მოულოდნელი მიმართულებით განვითარდა, რადგან აქტუალური ქალი-ზოროს სახე გახდა, მამრობით სქესს კი ბოჰემური, ყვავილებით მოჩითული პერანგები და განებივრებული ბიჭის იმიჯი ერგო. ერთადერთი, რაც ბოლო ხანებში კაცებს შეეძლიოთ მოერგოთ კოვბოის გარდერობიდან, მისი წაგრძელებულ წვერიანი ჩექმა იყო.

Ralph Lauren SS 2011 RTW

სამაგიეროდ, მდედრობით სქესს ფართო არჩევანი გაუჩნდა. თუმცა, სანამ კოლექციების განხილვას დავიწყებდეთ, გავიხსენოთ, რა კომპონენტების გამაერთიანებელია ვესტერნის სტილი მოდაში. ის, პირველ რიგში, მოხერხებულობას გულისხმობს. კაბები თუ ქვედაკაბები აუცილებლად თავისუფალი სტილისაა, რომ მოძრაობას არ შეუშალოს ხელი. ქანთრის ტრადიციული ფერები ყავისფერი, ბაცი მწვანე, მოწითალოა. ხავერდოვანი ტყავი (ზამში), ფოჩებიანი ან მაქმანებიანი ტანსაცმელი თუ აქსესუარები, კუბოკრული ქსოვილი უკვე იწვევს ველური დასავლეთის ასოციაციას. თუ ამას ფოლკლორულ ორნამენტებს დავუმატებთ, ქანთრის აუცილებლად მივიღებთ. ეს სტილი საკმაოდ იოლია აგერიოს ჰიპურ ჩაცმულობაში, თუმცა მათი გარჩევაც არ არის რთული. საქმე ისაა, რომ მიუხედავად თავისუფალი სილუეტებისა, ჰიპი კონცეპტუალურადაც ასეთია. ვგულისხმობ, რომ ის მეტად თავისუფალია, ვიდრე ქანთრი. ეს უკანასკნელი სტილში გარკვეული წესების დაცვას გულისხმობს.

ჩანაწერები საქართველოს მოდის კვირეულიდან

დაიან პერნესგან სულ რამდენიმე ნაბიჯი მაშორებს. ეს თალხებით შემოსილი ქალი ყოველთვის იყო ჩემთვის მისაბაძი, როგორც მოდის ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი ბლოგერი და ჟურნალისტი, რომელმაც ცხოვრების დიდი ნაწილი ამ სფეროს პოპულარიზაციას და განვითარებას მიუძღვნა. მისი ფილმების ფესტივალი ეს-ესაა დამთავრდა, მუსიკა კი ისე ხმამაღლა უკრავს, ვერ წარმომიდგენია, როგორ შეიძლება მისგან ინტერვიუ ავიღო. საბოლოოდ ყოყმანს ვწყვეტ და თითქმის ყვირილით ვაცნობ საკუთარ თავს.

დაიან პერნე საქართველოს მესამე მოდის კვირეულის (შემოდგომა 2011) საპატიო სტუმარია. ის მოდის სფეროში ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი სახეა. კარიერა ნიუ იორკში დაიწყო, როგორც დიზაინერმა და ფოტოგრაფმა, შემდეგ კი პარიზში გადასახლდა, რის შემდეგაც მოდის ჟურნალისტიკით, კრიტიკითა და რეჟისურით იყო დაკავებული. წერდა მოდის ძალიან გავლენიანი ჟურნალებისთვის, დღეისათვის კი საკუთარ ბლოგსა და მოდისა და ფილმების გამოფენების მოწყობაზე ზრუნავს. ვეკითხები, ვინ არის მისი ფავორიტი ქართველი დიზაინერებიდან. "ნინო... სოფია გეტყვის, ვინც არის", - მეუბნება დაიანი და სოფო ჭყონიას მიმართავს იმავე კითხვით. აღმოჩნდა, რომ საუბარია ნინო ჩუბინიშვილზე, რომლის ნამუშევრებმაც პერნეზე ყველაზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა. ამის შემდეგ კიდევ რამდენიმე წუთი ვსაუბრობთ. მისი ერთ-ერთი ინტერვიუდან ვიცი, რომ პარიზში ძალიან უყვარს ალექსანდრეს ხიდზე სიარული. ჩვენთან თუ აღმოაჩინეთ ადგილი, რომელიც შეიძლება შთაგონების წყარო გამხდარიყო-მეთქი, ვეკითხები. მპასუხობს, რომ ძალიან მოსწონს ჩვენი აივნები, თუმცა ეს უკვე ვიცოდი მისი ბლოგიდან. პერნე ბლოკნოტში ჩანაწერს მიტოვებს: "გააგრძელე. დაიან პერნე, 2011 წლის 2 აპრილი". მე მოვდივარ და გზაში უკვე ჩემს შთაბეჭდილებებზე ფიქრს ვიწყებ, დეტალებზე, რომლებიც ყველაზე თვალშისაცემი იყო საქართველოს მოდის კვირეულზე წარმოდგენილი კოლექციებიდან.

Je l'aime

ჩემი შეყვარებული კლამსიდანაა. ძალიან მაგარი სახლი აქვს, ბოვრონის პირას, მასთან რომ ჩავდივართ, მდინარის ნაპირზე ვსხდებით ხოლმე და მის მეგობრებთან ერთად ვსვამთ კარგ ფრანგულ ღვინოს. ახლახანს ისე მოხდა, რომ ეს სახლი მეზობლებმა დაუწვეს. ფული ვერ იშოვა მუშების დასაქირავებლად და თავად დაიწყო მისი აღდგენა. ვეჩხუბებოდი, ჯერჯერობით გაანებე თავი, შენ როგორ შეძლებ მარტო სახლის აშენებას-მეთქი, მაგრამ რომ ააგდო ქვა და თავისი ბურგუნდიული თავი შეუშვირა, აზრი ვეღარ შევაცვლევინე. ხოდა, ერთ წვიმიან დღეს, სულელს ძელზე ფეხი დაუცდა და მიწაზე მოადინა ზღართანი. 

ახლა ისეთ დღეშია, ლოგინიდან ვერ დგება. მომწერა, არ ინერვიულო, სანამ ჩამოხვალ, წიგნების კითხვით შევიქცევ თავსო. პლუტარქეს კითხვა დაუწყია და აღფრთოვანებულია, მწერს, თვალს ვერ ვწყვეტ, მე კიდევ მეგონა ძველი ბერძნები მკვდრები იყვნენო. ერთი სული მაქვს, მალე ჩავიდე, მაგრად ჩავეხუტო და მერე ერთად წავიკითხოთ პლუტარქე. მომენატრა ჩემი კოლა, ჩემი შეყვარებული ბრონიონი, ლაზღანდარა, ლოთი-შფოთი, სულელი, განცხრომის მოყვარე და კეთილი კოლა. 

მარტო იმიტომ კი არ მიყვარს, რომ ამდენი რამ გვაქვს საერთო. კოლა ჩემთვის საფრანგეთის ცოცხალი სახეა, ჩემი მეორე შეყვარებულის, რომელსაც, კოლასგან განსხვავებით, არასოდეს ვღალატობ ხოლმე (ჯანდაბას, გამოიყენოს გუგლის თარგმანი, გულის სიღრმეში ხომ მაინც ეჭვობს, რომ გვერდზეც ვიყურები, არა?). 

რა ვქნა, ჩვენი სიყვარულის ისტორია უფრო ხანმოკლეა, ვიდრე ჩემი და საფრანგეთის. საფრანგეთი რომ შემიყვარდა, ბიჭები მაშინ სულ არ მიზიდავდნენ. ან იქნებ სულ ცოტათი. ერთი გოგო ფრანგულ სკოლაში დადიოდა და იმის გრამატიკის წიგნს ვთხოულობდი ხოლმე, თან ვთხოვდი, აეხსნა, რა როგორ იკითხებოდა. მაშინ ეკზიუპერი, დიუმა, ბალზაკი და ვოლტერიც კი სულ ზეპირად ვიცოდი. ის კი არა, ისეთ უცნაურ ნოველებსაც ვკითხულობდი საფრანგეთის ხათრით, როგორიცაა შატობრიანის „რენე“. გსმენიათ რამე შატობრიანის რენეზე? რაღაც ვერთერის ვნებების მსგავსია. არც არავის სმენია და ნუ მოიწყენთ, თუ ვერ გაიხსენეთ. ჰოდა, ის რენეც კი მიყვარდა. ისე არა, როგორც ჩემი კოლა, რა თქმა უნდა, მაგრამ ცოტათი მაინც.  

მიყვარს ჩემი კოლა, ვიანი მიყვარს თავისი პიანოქტეილით და სიურეალისტური ახირებებით, ლავანდის მინდვრები, კრუასანები საუზმეზე, ლორან გარნიეს très ფრანგული ტექნო... გერლენის  სურნელი, ბებერი ჟაკ ბრელი, ნორმანდიის კლდოვანი ნაპირები, Louise Attaque, როდენი და მისი ცხვირგატეხილი კაცი... კამიუ, საყვარელი კამიუ და მისი გაუცხოებული მერსო, რძიანი ყავა რომ უყვარდა... ახლა ჟაკ პრევერი და მისი „ფორთოხალი მაგიდაზე“, ან Noir Desir და მათი You can scream it, Lola, კი არა და you should, ისეთი მაგარი როა, მერე სოვინიონ ბლანს ისეთ გიჟ ფილმს რომ დააყოლებ, ბესონის რომ არის, აი ის, წვერიან კაცს რძე და ერთი ჩოლკიანი გოგო რომ უყვარდა, ოკ? and stop saying all the time ok, ok? 

P.S. კოლასი არ იყოს, ამ პოსტს მეც ჩემი სიამოვნებისთვის ვწერ. მას ბლოგი არ აქვს, საღამოს მოიდგამს ხოლმე ღვინის ბოთლს და რვეულებში წერს რაღაცებს. ტყუილად ხომ არ ვარ პაპაჩემის შვილიშვილი, რომელიც ისე არ დაიძინებდა, რომ ძილის წინ არ ჩაეწერა, რამდენი ბოთლი ღვინო დაელია და ამოენთხიაო, ხუმრობს ხოლმე. უბრალოდ უყვარს ხოლმე იმის დაწერა, რაც უფიქრია, დაუგროვებია. ისევე, როგორც მე. ამ პოსტს რომ ბევრი მკითხველი არ ეყოლება, ისეც ვიცი. დედაჩემის თაობა იტალიაზე გიჟდება, ჩემი - ბრიტანეთსა და ამერიკაზე. საფრანგეთი...გოგოებს მასზე შანელი ახსენდებათ, ბიჭებს ჰა ჰა ანატოლ ფრანსი, უფრო კი ფრანგული კოცნა და ასეთი რამეები. ჩვენთვის სულ ერთია, ჩემთვის და კოლასთვის. ერთსაც გადავკრავთ და დასაძინებლად გავეშურებით. À la France! et, bon, à la vie <3 

აი, ლოთი გიიომ კანეც ჩვენთანაა თავისი საქეიფო რომანტიკული სიმღერით „ნი გავარი ნიკამუ - Ne le dis à personne“. Yo! :D :D განსაკუთრებით იმაზე ვხალისობ, ის ქალი რომ გამოვარდება, გაჩუმდით თორემ პოლიციას გამოვუძახებო და ჟილ ლელუშიც, საყვარელი: „გავჩერდებით მადამ, ახლავე“. : ))

პირველი აპრილის სინდრომი

საშინელი მატყუარა ვარ. საშინელი იმ გაგებით, რომ ძალიან უნიჭო ვარ ტყუილების მოფიქრებაში. ამაში საბოლოოდ მაშინ დავრწმუნდი, როდესაც საპირველაპრილო სტატიის დასაწერად პროგრამა გავხსენი და კლავიატურაზე თითები გამიშეშდა. მთავარი, რაც მინდოდა, იყო ის, რომ თქვენ, ანუ ჩემი მკითხველი გამეცურებინეთ. თავში მართლა საოცარი და ამასთან, გულუბრყვილო იდეები მომივიდა. მაგალითად, ვიფიქრე დამეწერა ანიმალისტური ტენდენციების შესახებ, რომლებიც იმდენად გაძლიერდა, რომ მთელი რიგი ხელოვანი ადამიანების შემოქმედებაზე მოახდინა გავლენა. აგერ შანელის სახლი თავის ცნობილ ლოგოტიპს ლეოპარდის ტყავის ნახატით ცვლის, გას ვან სენტი დოკუმენტური ფილმების ციკლის გადაღებას იწყებს ცხოველებზე, ხოლო მთავარი აქსესუარი შემდეგ სეზონებზე ცხენის რბილი კუდი იქნება, რომელსაც ქამრებზე უკან ჩამოკიდებულს ვატარებთ.

თქვენი დაბნეული და შეშინებული სახეების წარმოდგენაზე ამ თემაზე წერის აზარტი, რომელიც მანამდეც თითქმის არ მქონდა, მთლიანად დავკარგე. ვის სჭირდება, რომ მაღაზიებში რეკვა დაიწყოთ, მიიღეს თუ არა კუდების ახალი პარტია? მე არა. დიდი იმედი მაქვს, რომ არც თქვენ. მითუმეტეს, რომ სტილთან თუ მოდასთან დაკავშირებით უკვე არსებობს რამდენიმე ტყუილი, გნებავთ მითი თუ მცდარი წარმოდგენა, რომლებიც საპირველაპრილო ხუმრობებისგან განსხვავებით, მთელი ცხოვრება ჩვენს გვერდითაა. შესაძლოა, ზედმეტად არამეინსტრიმული საქციელია, დღეს ტყუილების ლაპარაკის ნაცვლად მათ გაბათილებას მივყო ხელი, მაგრამ ვინ თქვა, რომ მეინსტრიმს სტილთან რაიმე საერთო აქვს? მოდასთან, ბუნებრივია, აქვს. თუმცა ასე მარტივადაც არ არის საქმე.

2019. Paris. Continue...

წინა ღამით ოდნავ ბევრი დავლიე. არა, საკმაოდ ბევრი. დილით რომ გავიღვიძე, თავი საშინლად მტკიოდა, მაგრამ თავს მაინც დიდებულად ვგრძნობდი. სპილოსძვლისფერი ქვედა საცვალი მეცვა, მბზინავი თვლებით გაწყობილი. საკმაოდ მხნედ ვიგრძენი თავი. ავდექი, ჭუჭყიანი ტანსაცმელი სარეცხ მანქანაში შევდე, ჩავრთე და იატაკის წმენდას შევუდექი. თავს ისე ვგრძნობდი, როგორც დედოფალი, რომელმაც თავისი სამეფოს წესრიგში მოყვანა გადაწყვიტა. მეცვა მბზინავი თვლებით გაწყობილი საცვალი.

ბობოქარმა ღამემ მაინც თავისი გაიტანა, იატაკზე წამოვწექი, თავზე ხალიჩა გადავიფარე და ჩავთვლიმე. დამესიზმრა, რომ 2019 წელი იყო, პარიზში, ჩემს ბინაში ვიყავი და მიუხედავად არაპარიზული ინტერიერისა, ირგვლივ სიმშვიდე და საოცრად კომფორტული გარემო იყო. შემდეგ კარზე ვიღაცამ დააკაკუნა. გავაღე და ჩემი ნათესავი დავინახე, კლერი, ღაწვებსა და შუბლზე ახალი, მოდური ლითონის ბურთები ჩაემონტაჟებინა და შესანიშნავად გამოიყურებოდა. შემდეგ ჩემი თავი დავინახე, მსგავსი აქსესუარებით სახეზე. კლერს დაჯდომა შევთავაზე, მე კი ყავის მოსამზადებლად სამზარეულოში გავედი.

ოდნავ გონს რომ მოვედი, ხელში ფინჯანი ყავის ნაცვლად წითელი ღვინით სავსე ბოკალი მეჭირა და მელიქიშვილზე სასტუმროში ხალხით სავსე პატარა დარბაზში ვიჯექი. ხალხი რაღაც ფილმს უყურებდა. უცებ მივხვდი, რომ მეც მათთან ერთად ვუყურე იმას, რაც მეგონა, რომ თავს გადამხდა. მე დაიან პერნეს ფილმების ფესტივალზე ვიყავი.

არც კი მახსოვს, მოგიყევით თუ არა, ვინ არის დაიან პერნე. იგი მოდის სფეროში ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი, შეიძლება ითქვას, საკულტო ბლოგერია, იყო დიზაინერიც, შემდეგ დაინტერესდა მოდის ჟურნალისტიკით. ცხოვრობს პარიზში. ყოველწლიურად ატარებს ფესტივალს A shaded view on fashion film (ASVOFF), რომელიც 2 აპრილის საღამოს თბილისში საქართველოს მოდის კვირეულის ფარგლებში გაიმართა.

დაიანი თავის ჩვეულ, მგლოვიარე ქალის ფორმაში. ვუთხარი, რომ მოდის ბლოგერი და კოლუმნისტი ვიყავი და ისიც დიდსულოვნად დამთანხმდა საუბარზე. საშინლად ხმამაღალი მუსიკა ისმოდა და ჩვენც ყურში ვუყვიროდით ერთმანეთს. ცოტა უცნაურად ვგრძნობდი თავს ასეთ დისტანციაზე ასეთ ლეგენდარულ და ჩემთვის მისაბაძ ადამიანთან. მითხრა, რომ მოდის ინდუსტრიის დემოკრატიზაციისთვის ინტერნეტი და ბლოგი მთავარი იარაღია. ისიც, რომ ძალიან არის მოხიბლული ქართული არქიტექტურით, კონკრეტულად კი თბილისური აივნებით. მათი ფოტოები უკვე ბლოგზეც დადო. სამახსოვროდ კი ეს ჩამიწერა ბლოკნოტში:

I will <3

გავაგრძელებ ასევე fashion არტჰაუსის ფილმების ყურებას. გული მწყდება, რომ აქამდე ამ სუბ-ჟანრით არასოდეს დავინტერესებულვარ. ჩემი ერთ-ერთი ფავორიტი ფილმი ფესტივალიდან:

კიდევ ერთი:

ყველაზე მეტად რაც მომეწონა, სამწუხაროდ იუთუბზე ვერ ვპოულობ. შევეცდები ვნახო ტორენტებზე და მოგვიანებით გაჩვენოთ.

P.S. კარგი იქნებოდა, ფეის კონტროლის მსგავს დეტექტორს რომ გამოიგონებდნენ, რომელიც ზუსტად აჩვენებს, ადამიანს აინტერესებს ხელოვნება თუ უბრალოდ „სვეცკი“ ღონისძიების გაცდენა არ უნდა. საშინელებაა, როცა სუნთქვაშეკრული უყურებ ფილმს და ამ დროს ათი ადამიანის ჭორაობა მაინც გესმის, „ვატომ რა მანქანა იყიდა“ და „ისეთი დაბადების დღე გადაიხადა, რომ გაგიჟდები“ თემებზე... ტექსტიანი ფილმებიდან აზრი ვერ გამოვიტანე. 

ბასტიან დე ალმეიდა - Nessuno Interessante?

Nessuno Interessante -  საქართველოს მოდის კვირეულის პირველ დღეს ეს ყველაზე ლაკონური და ზედმეტად მკაცრი შეფასება იყო, რაც მოვისმინე. ავტორი ერთ-ერთი  სტუმარი გახლდათ, რომელმაც ვიღაცას მობილურით საუბრისას აცნობა ჩვენების შემდეგ, რომ აქ „არაფერი იყო საინტერესო“. არ ვიცი, როგორი მოლოდინი ჰქონდა ამ ადამიანს, შესაძლოა ფიქრობდა, რომ ამ ჩვენებაში რაიმე ახალს აღმოაჩენდა ან რაიმე ამის მსგავსი. 

ჰო, მართლა, გუშინ საქართველოს მოდის კვირეულის (შემოდგომა-ზამთარი 2011) პირველი დღე იყო, რომელიც ბასტიან დე ალმეიდას გამოფენამ გახსნა რუსთაველის თეატრში. ბასტიან დე ალმეიდა (Bastien de Almeida) ამერიკული ვინტაჟ ტანსაცმლის ცნობილი კოლექციონერია. აქვს ბუტიკი პარიზში, სადაც ტანსაცმლის გარდა, წიგნებს და ვიდეოებსაც შეხვდებით. დაიან პერნე თავის ბლოგზე წერდა, რომ ალმეიდა „საკმაოდ დენდია“, რაშიც უკვე აბსოლუტურად ვეთანხმები. სხვა სიტყვა მის დანახვაზე თავში არ მოგივა. 

ჩვენებაში ჩანდა ის, რაც ასე ძალიან უყვარს ალმეიდას - ამერიკული ვინტაჟი. იმის თქმა, რომ აქ არაფერია საინტერესო, უსამართლობაა, ეს ნიშნავს, რომ ისტორია არ გაინტერესებს. თუმცა იყო არც ისე ლამაზი კაბებიც. იყო ძალიან, ძალიან ლამაზებიც. აქვე დავდებ რამდენიმე ფოტოს, რომ უკეთ იგრძნოთ განწყობა, რომელიც ძალიან საბედისწერო ქალის სახის, გასული საუკუნის ფუფუნების, ამერიკული გლამურის სინთეზმა შექმნა:

ის, გვირილები, მოპარული ფერები და ყალბი მილიტარიზაცია

ამასწინათ, ჩემი ბლოგის მკითხველისგან პატარა შენიშვნა მივიღე. ის შემდეგში მდგომარეობდა: რატომ ვუთმობ ამხელა ადგილს ქალის მოდის ტენდენციების განხილვას, მამაკაცებს კი ნაკლებ ყურადღებას ვაქცევ? მე ვუპასუხე, რომ თავად მოდის ტენდენციები არ წარმოადგენს ჩემი ინტერესის მთავარ საგანს, ისინი მხოლოდ საშუალებაა იმისთვის, რომ განწყობა შევქმნა სტილის ნიუანსებზე ყურადღების გამახვილების გზით. ეს, თქვენც მოგეხსენებათ, სრული სიმართლე იყო, რადგან მოდა მხოლოდ ამ განწყობების ყველაზე ხილვადი კომპონენტია, რასაც შემდეგ ჩემს წერილებში დასრულებულ სახეს მუსიკა, არომათერაპია, ფილმები და ლიტერატურა აძლევს. ისინი ხომ კიდევ უფრო საგრძნობს ხდის სტილის აქტუალობას და ესთეტიურობას. მაინც, სიმართლე ის გახლავთ, რომ ჩემი პასუხი მკითხველისთვის არადამაკმაყოფილებელი აღმოჩნდა. თითქოს ეს გამიზნულად არ გამიკეთებია - კითხვაზე პირდაპირი პასუხის თავიდან არიდების ხელოვნება ჯერ კიდევ მაშინ ავითვისე, როდესაც პოლიტიკურ მეცნიერებებს ვსწავლობდი. თუმცა, ამან შემდეგში იმის უფლება მაინც არ მომცა, კითხვის მთავარ აზრს გავქცეოდი - იქნებ, მართლა ის ადამიანი ვარ, რომელიც საპირისპირო სქესის დისკრიმინაციას ეწევა და ამას ვერც კი ამჩნევს?

ლატენტური სექსიზმის ძიებაში ჩემს ბოლო სტატიებს გადავხედე. მართალია ეს ადამიანი, გასულ კვირას ფუტურისტული ხასიათების ძიებაში ქალისთვის განკუთვნილი რამდენიმე კოლექცია მიმომიხილავს, მამაკაცებისთვის კი ეს ამბავი მხოლოდ ბალენსიაგას მაგალითზე მოვყევი. მართალი ვარ მეც, რადგან შეფარდების ელემენტარული წესით ვხელმძღვანელობ. თუ ვოგის საიტზე შეიხედავთ და დააკვირდებით, რამდენი კოლექციაა ქალების განყოფილებაში და რამდენად ნაკლები კაცებთან, იოლად მიმიხვდებით, რასაც ვგულისხმობ. სინდისის ქენჯნა წესით დიზაინერებმა უნდა იგრძნონ და არა მე, მაგრამ გული მაინც ისე დამწყდა, გადავწყვიტე დღევანდელი სტატია მხოლოდ ძლიერ სქესს მივუძღვნა. დაე, იცოდნენ, რომ ულტრა-ფემინისტებისგან განსხვავებით, ჩვეულებრივ ქალებს სულაც არ სურთ კაცებს თავი დაჩაგრულად აგრძნობინონ.

ბოცვერი თქვენს შუქფარებში

გუშინ საღამოს ბაღში ვიჯექი. მეგობარს ველოდებოდი, რომელსაც უყვარს კოპენჰაგენური როკ-ფესტივალები ტალახიან მდელოებზე, ველოსიპედით ავარიაში მოხვედრისას კი პირველ რიგში იმაზე ფიქრობს, ღვინის ბოთლი ხო არ გაუტყდა. მერე ის დავინახე. ისეთივე გამხდარი იყო, როგორც ყოველთვის. არა, კიდევ უფრო გამხდარი. თმა შეკრული ჰქონდა და ჩქარი ნაბიჯებით მიდიოდა სახლში. ბიჭი, რომელსაც საფრანგეთი სძულს (რასაც ვერ ვიტყვით ფრანგულ ლიტერატურაზე და ფრანგული კულტურის სხვადასხვა მონაპოვარზე :)). ბიჭი, რომელთანაც კატა-თაგვობანას თამაში ისე მომწონდა, რომ ამას რამდენიმე წელი დავუთმე (შუალედებით, რა თქმა უნდა, ლოლ). 

უცნაურია, ამას რომ ბლოგზე ვწერ. დღეს თვალის გახელიდან რაღაცნაირი je ne sais quoi განწყობა მაქვს. იმასავით არსად მეჩქარება. თან მეჩქარება კიდეც. ოღონდ ისე მაინც არა, როგორც აქ ეჩქარებათ ხოლმე. ორი დღის წინ კოსტავაზე ვიდექი, ველოდებოდი შუქნიშანზე წითელი როდის აინთებოდა და სანამ ეს მოხდა, სადღაც ოცი წამის განმავლობაში, ათიოდე ადამიანმა გადაჭრა ქუჩა. ამ დროს ყურებში სულ Unkle-ის Rabbit in your headlights მაქვს ხოლმე. ადამიანი, რომელსაც ოცი წამით `აგვიანდება`, არ არის წესების დამრღვევი ანარქისტი, ის არის ბოცვერი თქვენს შუქფარებში.

მე ის ბოცვერი ვარ, რომელსაც მარწყვი უყვარს, ანტრეს პური საუზმეზე, ამ პურზე ცივი რძის დაყოლება და მზიანი დილები. 

და უყვარს ფერები. ბევრი ფერი. 

ეს ჩემი style inspiration არის მილანის მოდის კვირეულიდან. ქართული FW-დან კი - ჯერჯერობით დაიან პერნე, მოდის ყველაზე საკულტო ბლოგერი, რომელთან შეხვედრას ისევე ძალიან ველოდები, როგორც მისი ფილმების ფესტივალს. 

მე კიდევ ქეითის ინსპირაცია ვარ, ყველაზე indie ბლოგერის, რომელსაც იტალია უყვარს. ასეთი ჯაჭვური რეაქცია გამოვიდა _ მილანი და მე, მე და ქეითი. მე და ჭიქა მშრალი, წითელი ღვინო, რომლის დალევის დროსაც ალბათ ამ კვირაში ვერ გამოვნახავ. 

თქვენ კი Unkle-ს ზემოთ ნახსენები სიმღერით, ტომ იორკსა და დენი ლავანს გიტოვებთ. თუ აქამდე არ გაქვთ ნანახი, ალბათ დიდი ხნით გახდება თქვენი შთაგონების წყარო. იმედია, იმ კუთხით არა, როგორითაც ფეხით მოსიარულე თბილისელებისათვის გახდა :)

ცხვრები, საოცნებო პისტოლეტი და ფრეიას wishlist

გუშინ რა დამემართა, რომ იცოდეთ. ყველაფერი თვითონ უნდა მახსოვდეს, თუ რამე დამავიწყდა, მორჩა, არავის იმედი აღარ მაქვს. რეებს მივედმოვედები, ამას კარლსონი ამბობდა და არა მე. მთელი ამსიგრძე დღე ჩემი დღეობა ყოფილა და არავინ მომილოცაო.

ყოველთვის ვიცოდი, რომ მე და კარლსონს ბევრი არაფერი გვქონდა საერთო. ჯერ ერთი, მე იმდენმა ადამიანმა მომილოცა, რომ დავიძინე, სიზმარშიც ის ვნახე, რომ მადლობას ვამბობდი. საერთოდ, ამ დროს მსუბუქი სიმორცხვის შემოტევა მაქვს ხოლმე, მაგრამ ახლა ძალიან გამიხარდა, რომ ისეთ ხალხსაც კი გავახსენდი, თითქმის ურთიერთობაც კი რომ არ მაქვს. კიდევ ის იყო, რომ კარლსონმა თავისი დაბადების დღე გამოიგონა, რვა ივნისს, როდესაც სინამდვილეში აპრილში იყო დაბადებული. რატომ გამოიგონა, ხო  გახსოვთ, ბიჭუნას პისტოლეტი უნდოდა დაესაკუთრებინა. საყვარელმა ბიჭუნამაც ხათრი ვერ გაუტეხა და აჩუქა, რა თქმა უნდა. ახლა არ იკითხავთ, რაში უნდოდა კარლსონს პისტოლეტი? უძილობის გამო. რომ არ ეძინებოდა, ასეთი რამ მოიფიქრა: წარმოიდგენდა ხოლმე ცხვრებს, რომლებიც ღობეზე ხტებოდნენ. ეს თუ გადათვლიდა, დაეძინებოდა, მაგრამ ფარაში ერთი საძაგელი ცხვარი გამოერია, რომელსაც ცოცხალი თავით არ უნდოდა გადახტომა. ჰოდა პისტოლეტი რომ მქონდეს, ხომ გადავახტუნებდიო, ამბობდა კარლსონი. რა ბედი ეწია ურჩ ცხვარს, ეგ კი აღარ მახსოვს. კარლსონმა ალბათ მაინც გადაახტუნა.

მშვენიერი საჩუქრები მივიღე, მაგრამ პისტოლეტის ჩუქება აზრადაც არავის მოსვლია. არადა გამომადგებოდა. ინსომნიაკი მეც ვარ, მაგრამ ცხვრის დასაშინებლად არ მინდა. ამ ზამთარს გადავახტუნებდი, ვერაფრით რომ ვერ აიკრა გუდანაბადი. აღარ მინდა გრანჟი, სიმუქე, ქარი, უნაყინობა, უმზეობა, ზამთარი. რას აღარ გავაკეთებდი, მზე რომ გამოაჭყიტებდეს და ტემპერატურა ხუთი გრადუსით მაინც აიწევდეს:

უბრალოდ გავისეირნებდი ქუჩებში. თბილისი მომენატრა, თავისი ბაღებით, ვიწრო ქუჩებით, ღია კაფეებით, სასაცილოდ ჩაცმული ბავშვებით, ბამბის ნაყინის გამყიდველებით... ოთხ თვეზე მეტია, რაც ეს ყველაფერი მაკლია. მოვინახულებდი ბუკინისტებს, წიგნებს ჩამოვუვლიდი, ახლებს დაყნოსავდი, დიდი დიდი ხანი ვიდგებოდი და ბოლოს რამდენიმეს შევარჩევდი. არ მიყვარს წიგნის მაღაზიები. არ მიყვარს რიდერები, მიუხედავად იმისა, რომ მჭირდება. სად ამაზონის კალათაში ჩაგდებული წიგნი და სად ქუჩაში რომ ჩამოდგები დახლთან, შეეხები, გადაფურცლავ, ალაგ-ალაგ გადაიკითხავ... მაგრამ ამისთვის ერთი-ორი საათი მაინცაა საჭირო. ამ ამინდებში ამდენი ხნით გარეთ დგომას მირჩევნია ისიც დავივიწყო, რაც აქამდე წამიკითხავს.