Je l'aime

ჩემი შეყვარებული კლამსიდანაა. ძალიან მაგარი სახლი აქვს, ბოვრონის პირას, მასთან რომ ჩავდივართ, მდინარის ნაპირზე ვსხდებით ხოლმე და მის მეგობრებთან ერთად ვსვამთ კარგ ფრანგულ ღვინოს. ახლახანს ისე მოხდა, რომ ეს სახლი მეზობლებმა დაუწვეს. ფული ვერ იშოვა მუშების დასაქირავებლად და თავად დაიწყო მისი აღდგენა. ვეჩხუბებოდი, ჯერჯერობით გაანებე თავი, შენ როგორ შეძლებ მარტო სახლის აშენებას-მეთქი, მაგრამ რომ ააგდო ქვა და თავისი ბურგუნდიული თავი შეუშვირა, აზრი ვეღარ შევაცვლევინე. ხოდა, ერთ წვიმიან დღეს, სულელს ძელზე ფეხი დაუცდა და მიწაზე მოადინა ზღართანი. 

ახლა ისეთ დღეშია, ლოგინიდან ვერ დგება. მომწერა, არ ინერვიულო, სანამ ჩამოხვალ, წიგნების კითხვით შევიქცევ თავსო. პლუტარქეს კითხვა დაუწყია და აღფრთოვანებულია, მწერს, თვალს ვერ ვწყვეტ, მე კიდევ მეგონა ძველი ბერძნები მკვდრები იყვნენო. ერთი სული მაქვს, მალე ჩავიდე, მაგრად ჩავეხუტო და მერე ერთად წავიკითხოთ პლუტარქე. მომენატრა ჩემი კოლა, ჩემი შეყვარებული ბრონიონი, ლაზღანდარა, ლოთი-შფოთი, სულელი, განცხრომის მოყვარე და კეთილი კოლა. 

მარტო იმიტომ კი არ მიყვარს, რომ ამდენი რამ გვაქვს საერთო. კოლა ჩემთვის საფრანგეთის ცოცხალი სახეა, ჩემი მეორე შეყვარებულის, რომელსაც, კოლასგან განსხვავებით, არასოდეს ვღალატობ ხოლმე (ჯანდაბას, გამოიყენოს გუგლის თარგმანი, გულის სიღრმეში ხომ მაინც ეჭვობს, რომ გვერდზეც ვიყურები, არა?). 

რა ვქნა, ჩვენი სიყვარულის ისტორია უფრო ხანმოკლეა, ვიდრე ჩემი და საფრანგეთის. საფრანგეთი რომ შემიყვარდა, ბიჭები მაშინ სულ არ მიზიდავდნენ. ან იქნებ სულ ცოტათი. ერთი გოგო ფრანგულ სკოლაში დადიოდა და იმის გრამატიკის წიგნს ვთხოულობდი ხოლმე, თან ვთხოვდი, აეხსნა, რა როგორ იკითხებოდა. მაშინ ეკზიუპერი, დიუმა, ბალზაკი და ვოლტერიც კი სულ ზეპირად ვიცოდი. ის კი არა, ისეთ უცნაურ ნოველებსაც ვკითხულობდი საფრანგეთის ხათრით, როგორიცაა შატობრიანის „რენე“. გსმენიათ რამე შატობრიანის რენეზე? რაღაც ვერთერის ვნებების მსგავსია. არც არავის სმენია და ნუ მოიწყენთ, თუ ვერ გაიხსენეთ. ჰოდა, ის რენეც კი მიყვარდა. ისე არა, როგორც ჩემი კოლა, რა თქმა უნდა, მაგრამ ცოტათი მაინც.  

მიყვარს ჩემი კოლა, ვიანი მიყვარს თავისი პიანოქტეილით და სიურეალისტური ახირებებით, ლავანდის მინდვრები, კრუასანები საუზმეზე, ლორან გარნიეს très ფრანგული ტექნო... გერლენის  სურნელი, ბებერი ჟაკ ბრელი, ნორმანდიის კლდოვანი ნაპირები, Louise Attaque, როდენი და მისი ცხვირგატეხილი კაცი... კამიუ, საყვარელი კამიუ და მისი გაუცხოებული მერსო, რძიანი ყავა რომ უყვარდა... ახლა ჟაკ პრევერი და მისი „ფორთოხალი მაგიდაზე“, ან Noir Desir და მათი You can scream it, Lola, კი არა და you should, ისეთი მაგარი როა, მერე სოვინიონ ბლანს ისეთ გიჟ ფილმს რომ დააყოლებ, ბესონის რომ არის, აი ის, წვერიან კაცს რძე და ერთი ჩოლკიანი გოგო რომ უყვარდა, ოკ? and stop saying all the time ok, ok? 

P.S. კოლასი არ იყოს, ამ პოსტს მეც ჩემი სიამოვნებისთვის ვწერ. მას ბლოგი არ აქვს, საღამოს მოიდგამს ხოლმე ღვინის ბოთლს და რვეულებში წერს რაღაცებს. ტყუილად ხომ არ ვარ პაპაჩემის შვილიშვილი, რომელიც ისე არ დაიძინებდა, რომ ძილის წინ არ ჩაეწერა, რამდენი ბოთლი ღვინო დაელია და ამოენთხიაო, ხუმრობს ხოლმე. უბრალოდ უყვარს ხოლმე იმის დაწერა, რაც უფიქრია, დაუგროვებია. ისევე, როგორც მე. ამ პოსტს რომ ბევრი მკითხველი არ ეყოლება, ისეც ვიცი. დედაჩემის თაობა იტალიაზე გიჟდება, ჩემი - ბრიტანეთსა და ამერიკაზე. საფრანგეთი...გოგოებს მასზე შანელი ახსენდებათ, ბიჭებს ჰა ჰა ანატოლ ფრანსი, უფრო კი ფრანგული კოცნა და ასეთი რამეები. ჩვენთვის სულ ერთია, ჩემთვის და კოლასთვის. ერთსაც გადავკრავთ და დასაძინებლად გავეშურებით. À la France! et, bon, à la vie <3 

აი, ლოთი გიიომ კანეც ჩვენთანაა თავისი საქეიფო რომანტიკული სიმღერით „ნი გავარი ნიკამუ - Ne le dis à personne“. Yo! :D :D განსაკუთრებით იმაზე ვხალისობ, ის ქალი რომ გამოვარდება, გაჩუმდით თორემ პოლიციას გამოვუძახებო და ჟილ ლელუშიც, საყვარელი: „გავჩერდებით მადამ, ახლავე“. : ))