ამასწინათ, ჩემი ბლოგის მკითხველისგან პატარა შენიშვნა მივიღე. ის შემდეგში მდგომარეობდა: რატომ ვუთმობ ამხელა ადგილს ქალის მოდის ტენდენციების განხილვას, მამაკაცებს კი ნაკლებ ყურადღებას ვაქცევ? მე ვუპასუხე, რომ თავად მოდის ტენდენციები არ წარმოადგენს ჩემი ინტერესის მთავარ საგანს, ისინი მხოლოდ საშუალებაა იმისთვის, რომ განწყობა შევქმნა სტილის ნიუანსებზე ყურადღების გამახვილების გზით. ეს, თქვენც მოგეხსენებათ, სრული სიმართლე იყო, რადგან მოდა მხოლოდ ამ განწყობების ყველაზე ხილვადი კომპონენტია, რასაც შემდეგ ჩემს წერილებში დასრულებულ სახეს მუსიკა, არომათერაპია, ფილმები და ლიტერატურა აძლევს. ისინი ხომ კიდევ უფრო საგრძნობს ხდის სტილის აქტუალობას და ესთეტიურობას. მაინც, სიმართლე ის გახლავთ, რომ ჩემი პასუხი მკითხველისთვის არადამაკმაყოფილებელი აღმოჩნდა. თითქოს ეს გამიზნულად არ გამიკეთებია - კითხვაზე პირდაპირი პასუხის თავიდან არიდების ხელოვნება ჯერ კიდევ მაშინ ავითვისე, როდესაც პოლიტიკურ მეცნიერებებს ვსწავლობდი. თუმცა, ამან შემდეგში იმის უფლება მაინც არ მომცა, კითხვის მთავარ აზრს გავქცეოდი - იქნებ, მართლა ის ადამიანი ვარ, რომელიც საპირისპირო სქესის დისკრიმინაციას ეწევა და ამას ვერც კი ამჩნევს?
ლატენტური სექსიზმის ძიებაში ჩემს ბოლო სტატიებს გადავხედე. მართალია ეს ადამიანი, გასულ კვირას ფუტურისტული ხასიათების ძიებაში ქალისთვის განკუთვნილი რამდენიმე კოლექცია მიმომიხილავს, მამაკაცებისთვის კი ეს ამბავი მხოლოდ ბალენსიაგას მაგალითზე მოვყევი. მართალი ვარ მეც, რადგან შეფარდების ელემენტარული წესით ვხელმძღვანელობ. თუ ვოგის საიტზე შეიხედავთ და დააკვირდებით, რამდენი კოლექციაა ქალების განყოფილებაში და რამდენად ნაკლები კაცებთან, იოლად მიმიხვდებით, რასაც ვგულისხმობ. სინდისის ქენჯნა წესით დიზაინერებმა უნდა იგრძნონ და არა მე, მაგრამ გული მაინც ისე დამწყდა, გადავწყვიტე დღევანდელი სტატია მხოლოდ ძლიერ სქესს მივუძღვნა. დაე, იცოდნენ, რომ ულტრა-ფემინისტებისგან განსხვავებით, ჩვეულებრივ ქალებს სულაც არ სურთ კაცებს თავი დაჩაგრულად აგრძნობინონ.