როგორ უნდა დახატო ჩიტის პორტრეტი

Kate Dardin, 'On The Wire'

მაშინ, როდესაც ყოველდღიური გრაფიკი გაჭირვებით გაძლევს იმის საშუალებასაც კი, რომელიმე გალერეას ახალი გამოფენის დასათვალიერებლად ესტუმრო ან თაროზე შემოდებული წიგნიდან რამდენიმე ფურცელი წაიკითხო, ხანდახან ისეც ხდება, რომ ცოტაოდენი დრო მოულოდნელად თავისუფლდება. ის არც ლიტერატურას გაწვდება და ესეცაა, რომ ასეთ მომენტში რაღაც ისეთის გაკეთების სურვილი ჩნდება, რაზეც სულაც არ ფიქრობდი. უფრო სწორად, სადღაც გაიგონე ამის შესახებ და მეხსიერებაში ჩაგრჩა, რომ მსგავსი რამ არასოდეს გამოგიცდია.

ამიტომ იყო, რომ ახლახანს, როცა ამინდი ამისთვის საკმარისად თბილი მომეჩვენა, გადავწყვიტე სულ ცოტა ხნით მოყვარული ორნიტოლოგის ამპლუა მომერგო. Birdwatching-ის ფენომენმა ჩემი ყურადღება მაშინ მიიქცია, როდესაც გავიგე, რომ დღეს მსოფლიოში ერთ-ერთი პოპულარული და მოდური გასართობი ყოფილა. იმდენად, რომ ტურისტული ფირმები საგანგებო მარშრუტებს ადგენენ, იშვიათი ჯიშის ჩიტების ნახვის მიზნით. იშვიათზე პრეტენზია არ მქონდა, ამიტომ მეგობარს ძველი ბინოკლი გამოვართვი და უახლოეს პარკში გავეშურე, ჩიტებზე გამოცდილი დამკვირვებლის გამომეტყველებით. ეს უკანასკნელი დროებითი იყო, რადგან გამოცდილების არქონამ თავისი საქმე გააკეთა - ჩიტები თითქმის არ მინახავს, თუ რამდენიმე მობუზულ არსებას არ ჩავთვლით. როგორც ჩანს, თბილი ქვეყნებიდან მოფრენილებმა, ამინდი მაინც არასაკმარისად მზიანად მიიჩნიეს იმისთვის, რომ გამოჩენილიყვნენ.

Fille Fatale ანუ არასაბავშვო თამაშები

რო­ცა ექ­ვსი წლის ვართ, ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სოდ ის თა­მა­შე­ბი გვეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ­ლე­ბიც ტა­ბუს უკავ­შირ­დე­ბა. მა­გა­ლი­თად, ასეთს – შევ­ძვრეთ დე­დის გარ­დე­რობ­ში, ჩა­ვიც­ვათ ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი სა­მო­სი, ტუ­ჩე­ბი ალის­ფე­რი პო­მა­დით მო­ვით­ხუპ­ნოთ, მოკ­ლედ, fille fatale გავ­ხდეთ. კა­რინ რო­იტ­ფელ­დმა (ფრან­გუ­ლი Vogue-ის ყო­ფი­ლი რე­დაქ­ტო­რი), თა­ნამ­დე­ბო­ბი­დან წას­ვლამ­დე CADEAUX-ის ფო­ტო­სე­სი­ის სა­ხით, ერ­თი შე­ხედ­ვით, ამ­გვა­რი თა­მა­შის ამ­სახ­ვე­ლი მა­სა­ლა დაგ­ვი­ტო­ვა. პა­ტა­რა ბავ­შვე­ბი ლე­ო­პარ­დის პრინ­ტი­ან ხა­ლა­თებ­ში, თვა­ლის­მომ­ჭრე­ლი მა­კი­ა­ჟით თით­ქოს აღარ არის სენ­სა­ცი­უ­რი სა­ნა­ხა­ო­ბა. მაგ­რამ შემ­დეგ ვაკ­ვირ­დე­ბით ვეფ­ხვის ბეწ­ვზე წა­მო­წო­ლილ ექ­ვსი­ო­დე წლის გო­გო­ნას, თვალ­ში გვხვდე­ბა თხუთ­მე­ტი სან­ტი­მეტ­რის ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მე­ლი და სექ­სუ­ა­ლუ­რი მზე­რა და ვიწ­ყებთ ფიქრს – ეს თა­მა­შია თუ ახა­ლი თა­ო­ბის რე­ა­ლუ­რი სა­ხე? ხომ არ უნ­და არ­სე­ბობ­დეს ასა­კობ­რი­ვი ზღვა­რი ისე­თი ჟურ­ნა­ლის წა­სა­კით­ხად, რო­გო­რიც Vogue-ია? ან იქ­ნებ, უბ­რა­ლოდ, რო­იტ­ფელ­დის უწ­ყი­ნა­რი მცდე­ლო­ბაა, პა­ტა­რე­ბი ნამ­დვილ მან­დი­ლოს­ნებს და­ამ­სგავ­სოს?

„ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თით ად­რე უნ­და ავ­დგე დი­ლას და ვი­ვარ­ჯი­შო – რი­სი გა­კე­თე­ბა შე­იძ­ლე­ბა და რი­სი არა, რომ ნამ­დვი­ლი მან­დი­ლო­სა­ნი გავ­ხდე, თუ მე­კობ­რე­ო­ბა გა­და­ვი­ფიქ­რე”, – თქვა ერ­თხელ პე­პი გრძე­ლი­წინ­დამ. საბ­რა­ლო – ის ხომ არა­სო­დეს გა­მო­ირ­ჩე­ო­და კარ­გი ჩაც­მუ­ლო­ბი­თა და ქცე­ვე­ბით. ამის გა­მო უფ­რო­სე­ბის­გან მუ­დამ საყ­ვე­დურს იღებ­და. ეს უფ­რო­სე­ბი კი, რო­გორც ან­ტუ­ან სენტ-ეკ­ზი­უ­პე­რი ამ­ბობს თა­ვის ცნო­ბილ წიგ­ნში, ძა­ლი­ან უც­ნა­უ­რი ხალ­ხია. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ყო­ველ­თვის ცდი­ლო­ბენ, ბავ­შვე­ბი მათ და­ემ­სგავ­სონ. აბა, რა წე­სია, გეც­ვას ხუ­თი ზო­მით დი­დი ფეხ­საც­მე­ლი, ან სხვა­დას­ხვა ფე­რის წინ­დე­ბი, აწარ­მოო თეთ­რი და ალის­ფე­რი ვარ­დე­ბის ომი ბი­ჭებ­თან ერ­თად, ტა­ლახ­ში ირ­ბი­ნო და ხის ფუ­ღუ­რო­ში იძ­რო­მი­ა­ლო?