Vetrnaetr on Gorecki street

წელს თბილისური შემოდგომა უჩვეულოდ მზიანი გამოდგა. ადამიანები კი მაინც უფრო პირქუშები გახდნენ, ვიდრე ერთი-ორი თვის წინ, მეგობარ ბლოგებზეც დროდადრო შეიმჩნევა სერატონინის დეფიციტი და „წვიმიანი“ დღეები. იცით, რატომ არის შემოდგომა წლის სხვა დროებთან შედარებით მოსაწყენი? რომ დავფიქრდი, მივხვდი, წლის ამ დროს ხომ  არაფერს აღნიშნავენ, შესაბამისად სადღესასწაულო განწყობაც არავის აქვს და დადის ყველა ასე, ცხვირჩამოშვებული. 

დღესასწაულის მოწყობის იდეა დაგვიანებით მომივიდა თავში. შემოდგომა თითქმის გასულია, შობაც მაინც რაღაც შორს ჩანს, ამიტომ დიდხანს ვფიქრობდი, რისი აღნიშვნა შეიძლებოდა და... winter nights, იგივე Vetrnætr, ძველი წარმართული დღესასწაულია სკანდინავიაში, რომელსაც დღესაც აღნიშნავენ ნეოპაგანები შემოდგომის დასასრულს. ამ დროს მოსავლის აღებას ზეიმობენ, ღმერთებს და ელფებს მადლობას ეუბნებიან და სთხოვენ, რომ შემდეგი წელი უფრო ბარაქიანი მოვიდეს.

დღესასწაული მოკრძალებული გამოვიდა. უფრო ალბათ იმიტომ, რომ ჩემი მეგობრები ნეოპაგანები არ არიან და ოდინი და ელფები არავის გახსენებია. მე, ჩემმა ალტერ ეგომ,  ასმა და ფიურერმა ცოტა დავლიეთ, ვიმხიარულეთ ისეთ უცნაურ თემებზე, როგორიცაა შამილი, კავკასიური ტელევიზია და დაბოლილი ჩებურაშკა და ასე გავაცილეთ თითქმის უკვე გასული შემოდგომა. მე კი, მარტო დარჩენილმა ჭიქა თეთრ ღვინოსთან და საყვარელ ლეპტოპთან ერთად, გადავწყვიტე წელს აღებულ მოსავალს გადავხედო, რომ რიტუალს  სრულყოფილი სახე მივცე.

ეე...მგონი ყველაზე საინტერესო, რაც წელს მოხდა, ჩემთვის უცხო სფეროში მუშაობის დაწყებაა, რამაც ბევრი კარგი და საინტერესო ადამიანის გაცნობის საშუალება მომცა, მაგალითად თომ ქანავანის, ელეგანტური და თბილი ბრიტანელის, რომელმაც ღვინოზე ჩემი წარმოდგენა შეცვალა, იზაბელ ლეჟერონის - ყველაზე შრომისმოყვარე და გულღია ფრანგის, ვინც კი დღემდე მინახავს. ყველაზე მაგარი კი იცით რა იყო, როცა ჩემი რედაქტორისგან გავიგე, რომ ჩემს საავტორო გვერდს სტილის შესახებ მუდმივი მკითხველი ჰყოლია, მათ შორის თინეიჯერებიც, რომლებიც თურმე  ელოდებიან ხოლმე ჩემს ახალ სტატიებს. არც მეგონა, რომ 24 საათს ასეთი პატარა ასაკის მკითხველებიც ჰყავდა, ჰოდა მართლა ძაან გამიხარდა მაშინ, ბავშვივით.

ამ ამბავმა მოიტანა ისიც, რომ დღეს ბლოგი მაქვს, წლის ერთ-ერთი მთავარი „შენაძენი“, რომელსაც ბონუსად საყვარელი ხალხი, მათი განწყობები და ამბები მოჰყვა.  ამ წელმა მაჩუქა ახალი „სკანდინავიური“ ოთახიც, როგორც ჩემი მეგობარი ეძახის სისადავის გამო. სხვას რას შეიძენდა ჩემნაირი გზააბნეული ადამიანი... შვედურის სწავლა დავიწყე და ანბანს ვერ გავცდი. მაგას ვინ ჩივის, ნეტა ფრანგული მასწავლა წესიერად. ჰოდა, პარალელურად ბევრი რამე დავკარგე კიდეც, პირველ რიგში ორი ძალიან ახლობელი ადამიანი, ინფანტილიზმი, ყვითელი ქოლგა, ტოპშოპის ზოლიანი მაისური, დაუოკებელი ვნება კაპუჩინოს მიმართ და ფორთისჰედის ფოლდერი. ეს ბოლო როგორ დავკარგე, მაინც ვერ გავიგე, თუმცა ძალიანაც კარგი, რომ გაქრა, რადგან ბეტ გიბონსმა თავი უკვე მაგრად მომაბეზრა.

სიცივეში კიდევ მოსაწყენი არაფერია, მთავარია, Don't give a damn! ადვილზე ადვილია, მთავარია თოვლი მოვიდეს, ნამდვილი, ფანტელებიანი, ღუნღულა. სწორედაც რომ ღუნღულა, ფიფქი ცივი ხომ მხოლოდ ჰაერშია, ენაზე კი სულ წამებში თბება და შენი ნაწილი ხდება. ასე რომ, ზამთრის ღამეების მხიარულად გასატარებლად დაგვჭირდება: პეპის დიდი ზომის ფეხსაცმელები (ეგეთებში თბილი წინდებიანი ფეხები ეტევა), ხულიგნური განწყობა და თოვლი. ნამდვილი თოვლი.