თუ გსურს მშვიდობა, იომე

ომი უდიდესი ბოროტებაა, - ამბობდა პლატონი რამდენიმე ათასწლეულის წინ და მსოფლიოც არაერთხელ დარწმუნებულა ამ სიტყვების ჭეშმარიტებაში.

თუმცა ომს მომხრეებიც ყოველთვის მრავლად ჰყავდა. ერთ-ერთი ასეთი ჰერაკლიტე იყო, ძველი ბერძენი მოაზროვნე, რომელსაც ზოგადად კონფლიქტები სამყაროს მამოძრავებელ ძალად მიაჩნდა. ის ამბობდა, რომ შეჯახება განვითარების აუცილებელი წინაპირობაა და ომია ყოველივეს მამა და ყოველივეს მეუფე.

ჰერაკლიტეს თეორია კონფლიქტის შესახებ საკმაოდ ღრმა და საინტერესოა. ამ თეორიის მიხედვით, შეჯახების დროს ურთიერთსაწინააღმდეგო თანხმობას აღწევს და ამ პროცესისგან ყველაზე მშვენიერი ჰარმონია წარმოიშობა. დამეთანხმებით, შესაძლოა, წინააღმდეგობა სამყაროს უნივერსალური კანონზომიერებაც იყოს, მაგრამ როცა საქმე შეიარაღებულ კონფლიქტებსა და შესაბამისად, ადამიანურ მსხვერპლს ეხება, ყველაზე მომხიბლავი თეორიებიც უფერულდება ხოლმე. ომი და კონფლიქტები ის შემთხვევაა, როცა ღირს, ყველაფერი გააკეთო იმისთვის, რომ მათ ბოლო მოუღო. ამ ყველაფერში კი, პარადოქსია, მაგრამ ომიც შედის. გავიხსენოთ პირველი მსოფლიო ომის დროს გერმანიიდან გამოქცეული ებრაელის, რიჩარდ გრელინგის სიტყვები - როდესაც მილიტარისტული ბატონობისაგან გასათავისუფლებლად სხვა ყველა საშუალება უძლური ხდება, ამ შემთხვევაში თავადაც ომი უნდა დაიწყოო. ამიტომ მან ახალი მაქსიმა შემოიტანა - Si vis pacem, fac bellum (თუ გსურს მშვიდობა, იომე) ძველი რომაული Si vis pacem, para bellum-ის (თუ გსურს მშვიდობა, ემზადე ომისთვის) ნაცვლად.

დღევანდელი მსოფლიო დაიღალა ბოლო ათწლეულების განმავლობაში არსებული კონფლიქტებისგან. შესაბამისად, მისი ანტიმილიტარისტული პროტესტი უამრავ რაღაცაში გამოიხატა. აღსანიშნავია, რომ მოდის სფერო ამ მოძრაობის ერთ-ერთ მძლავრ და მასშტაბურ ინსტრუმენტად იქცა, რომელმაც ყველაზე კარგად გაითავისა გრელინგის ნათქვამი. უკვე თითქმის ერთი საუკუნეა, რაც არა მხოლოდ კაცის, არამედ ქალის ჩაცმულობაშიც გაჩნდა სამხედრო დეტალები.

მოდის მილიტარიზაცია პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ დაიწყო. ამას ორი ძირითადი მიზეზი ჰქონდა: გამარჯვებული მხარე სამხედრო ჩაცმულობით ცდილობდა თავისი სტატუსისთვის რაც შეიძლება მეტად გაესვა ხაზი, ამასთან, სიდუხჭირის გამო, კაცის სამხედრო პალტოებს ქალის ტანზე აკეთებდნენ. თუმცა, გავიდა ცოტა ხანი და სამხედრო სტილმა გაარღვია ეს შაბლონური ჩარჩოები და "მილიტარიც" პოდიუმებსა და შოუ-რუმებში ახალი სახით გამოჩნდა.

დღეს სტილი "მილიტარი" არ გულისხმობს ცალსახად სამხედრო უნიფორმების ტარებას. ისეთმა ცნობილმა და წარმატებულმა მოდის სახლებმა, როგორებიცაა ლუი ვიტონი, სელინი, მაქს მარა, ბარბერი, დიორი და ა.შ. ტანსაცმლის დიზაინში დატოვეს სამხედრო სტილისთვის დამახასიათებელი დეტალები ხასიათის შესანარჩუნებლად, თუმცა უწინდელ პრიმიტიულობასაც თავი დააღწიეს. ნეიტრალური ფერები (ნაცრისფერი, ხაკი), პალტოები ორ ბორტზე, მძიმე ფეხსაცმელი, განიერი ქამრები, დიდი ჯიბეები - ეს არის, რაც პირველ რიგში გეცემა თვალში, როცა ამ წლის შემოდგომა-ზამთრის კოლექციებს გადაავლებ თვალს.

მილიტარი ჩაცმულობაში სხვადასხვა ასოციაციებს აღძრავს. მისი გამოყენებაც სხვადასხვა მოტივით შეიძლება, თუმცა ჩემთვის შთაგონების წყარო გასული საუკუნის 60-70-იანი და 90-იანი წლები გახდა. პირველად ჰიპებმა გამოიყენეს კამუფლიაჟი, როგორც გამოწვევა და პროტესტი სამხედრო მობილიზაციის (ვიეტნამის შემთხვევა) წინააღმდეგ. 90-იანების სამხედრო სტილი იყო ბუნებრივი რეაქცია დიზაინერების მხრიდან იმაზე, რაც სპარსეთის ყურეში ხდებოდა. ამიტომ, ატარო სამხედრო სტილი პაციფისტური მიზნით, ეს გაცილებით კეთილშობილურად მეჩვენება, ვიდრე დაცულობის და უპირატესობის ხაზგასმისთვის.

პაციფისტური ეგოს წარმოსაჩენად პირველ რიგში Burberry Prorsum-ის კოლექციის მონახულება ღირს, რომელიც ერთ-ერთი ყველაზე მილიტარისტული და ამავე დროს, ელეგანტური იყო ამ სეზონზე. მეტი ბოჰემა იგრძნობოდა Emilio Pucci-ს სილუეტებში, მეტი ქალურობა - Balmain-თან, Etro-სთან. რაც შეეხება ყველაზე ინოვაციურ ფორმებს, მათი ნახვა შესაძლებელია შემდეგ დიზაინერებთან: Wunderkind, Andrew Gn, ყველაზე ახალგაზრდულის, ვფიქრობ, Marc by Marc Jacobs, Rag&Bone. საუკეთესო კოლექციები კაცისთვის, სადაც მილიტარი სტილი აისახა, წარმოადგინეს მოდის სახლებმა 3.1 Phillip Lim, Burberry Prorsum.

საომარი განწყობისთვის მუსიკას, მოგეხსენებათ, ძალზე დიდი მნიშვნელობა აქვს. თუმცა, ვინაიდან მიზანი მხოლოდ ამ სტილით ჩაცმა და გარკვეულწილად, პროტესტიც არის ძალადობის წინააღმდეგ, საბრძოლო მარშის მოსმენა სრულიად უადგილო მეჩვენა. სურვილი მქონდა, მომეძებნა რაღაც ისეთი, რაც მოსასმენად ცოტა მძიმე, აგრესიული და მაინც, ხალისიანი იქნებოდა. ამ დროს ბრიტანული ჯგუფი Does It Offend You, Yeah? გამახსენდა, სწორედ ის ხულიგნები, ორი წლის წინ Pitchfork-ის და BBC-ის კრიტიკოსებმა მიწასთან რომ გაასწორეს. მიუხედავად ამისა, ისინი იმავე წელს ერთ-ერთ ყველაზე მოსმენად და პოპულარულ ახალი ჯგუფების სიაში აღმოჩნდნენ last.fm-სა და iTunes USA-ზე.

Does It Offend You, Yeah? 2006 წელს შეიქმნა, 2008 წელს კი პირველი და ჯერჯერობით ერთადერთი ალბომი You Have No Idea What You're Getting Yourself Into გამოუშვეს. მათ მუსიკას ადარებენ ჯგუფების Daft Punk, Muse, The Killers, Justice, Gorillaz შემოქმედებას. ჯგუფის მუსიკა, მართლაც ალტერნატიული ელექტრო-როკის და ნიუ რეივის ნარევია ჰაუსის, პანკის, საცეკვაო მუსიკის ელემენტებით. მათი სავიზიტო ბარათია ენერგიულობა, მძიმე ხმიანობა. გასაკვირი არ არის, რომ ჯგუფის სცენაზე გამოსვლა საბოლოოდ ხშირად მთავრდება ხოლმე რომელიმე წევრის ხალხში გადახტომითა და ინსტრუმენტების დამტვრევით. გადმოწერეთ შემდეგი კომპოზიციები: We Are Rockstars, With A Heavy Heart (I Regret To Inform You), Dawn Of The Dead.

With A Heavy Heart (I Regret To Inform You)

თუ ომია, ომი იყოს

და მაინც, გამოეწყო სამხედრო პიჯაკში, მოუსმინო მუსიკას ასეთი ენერგიული და შიგადაშიგ აგრესიული "დრაივით", მერე კი სენტიმენტალური დითირამბები იმღერო - ზედმეტად დიდი დისონანსია. ამიტომ ამ კვირაში, საბრძოლო სტილით გულმოცემულმა, გადავწყვიტე თავდასხმა განმეხორციელებინა ორ ობიექტზე, რომელთა ნაკლი მხოლოდ სტილი "მილიტარის" ნაკლებობა არ არის.

ჩემი თავდასხმის პირველი მსხვერპლი ერიკ ტრიუფას ახალი ნამუშევარია, Let Me Go! (Feat Sophie Hunger) ახალი ალბომიდან, რომელმაც სრულიად არ გაამართლა ჩემი მოლოდინი, განსხვავებით Arkhangelsk-ის სიმღერებისგან. Let me go ზედმეტად პრიმიტიული მელოდიით და სოფის საკმაოდ არამიმზიდველი ვოკალით გამოირჩევა. უფრო სწორად, საკმაოდ მარგინალური მიმზიდველობით, რომელსაც აკლია სიღრმეც და ამ სიტყვის სწორი გაგებით, სენსუალურობაც. ასეა, ბატონო ტრიუფა, არასოდეს უნდა ჩაწეროთ ედ ჰარქორთან ისეთი დაუვიწყარი სიმღერები, რომლებიც თქვენს შემდგომ ნამუშევრებს სამუდამოდ დაჩრდილავს. ასეა თუ ისე, ახალი სიმღერის და სოფის ვოკალის მოსმენამ მხოლოდ ერთი განწყობა შემიქმნა - ლეთ მი გოუ!

ჩემი მილიტარისტული რისხვის ობიექტი ასევე გახდა დონა კარანის ახალი სუნამო - DKNY Delicious Candy Apples Juicy Berry. კონცეფცია ასეთი გახლდათ - სურნელს ადამიანი უნდა დაებრუნებინა უკან, ბავშვობის წლებში და ტკბილი მოგონებები გაეღვიძებინა. ეს არის დამტკბარი მაყვლისა და მსხლის არომატი, ვაშლის კარამელის ნოტებით, ასევე ინგრედიენტებში შედის ვარდი და სანდლის ხე, რომელთა აღმოჩენაც სუნამოში ძალიან გაგიჭირდებათ. გაუგებარია, ვისზე იყო გათვლილი ეს პროდუქტი. ტკბილი და სინთეტიკური კარამელის სურნელი ძალიან ვულგარულად გაჟღერდება ქალზე, რომელმაც 20-25 წელს უკვე გადააბიჯა. მიუხედავად იმისა, რომ თინეიჯერებს უყვართ და უხდებათ კიდეც საღეჭი რეზინის არომატების მსგავსი სურნელები, ეჭვი მაქვს, მათაც არ მოეწონებათ, რადგან ზედმეტად მძიმეა და ამის გამო თავის ტკივილს იწვევს. საერთოდ, დონა კარანის Delicious სერია არ არის მაინცდამაინც შთამბეჭდავი, მაგრამ ეს ნიმუში უბრალოდ ფიასკოა. "გემრიელი დაშაქრული ვაშლი" კანიდან უცებ ორთქლდება და გამყოლი სუნიც არ აქვს, რაც, ალბათ, მის ერთადერთ დადებით მხარედ შეიძლება ჩაითვალოს.

შავ სიაში ასევე გახლდათ Skunk Anansie -ის ახალი ალბომი Wonderlustre. ბოლო მომენტში ჩვენი დუელი არ შედგა, რადგან უშუალოდ ბრძოლის ველზე მდგარს ეჭვი შემეპარა თავდასხმის აუცილებლობაში. სქინის მიმართ ყოველთვის მქონდა სიმპათია, მისი ახალი თორმეტი სიმღერიდან კი მხოლოდ ერთია, რომლის მეორედ მოსმენის სურვილი გამიჩნდა - My Ugly Boy. ალბომის გამოსვლის დღიდან მუსიკალური კრიტიკოსები დაუსრულებლად საუბრობენ იმაზე, რომ ჯგუფი ინტელექტუალურად განვითარდა და სხვა, უფრო მაღალ საფეხურზე გადაინაცვლა. ხანდახან მუსიკას კარგი ღვინის თვისება აქვს, გავა დრო და ხელახლა მოსმენისას აღმოაჩენ, რომ გენიალური ყოფილა. მილიტარი ოპტიმიზმს და შემწყნარებლობას არ გამორიცხავს, ჰოდა, სანამ შეტევას განვახორციელებდე, ამ ჯგუფთან ძველი მეგობრობის ხათრით, გარკვეული დროის გასვლას დაველოდები.